Σκέψεις

Για χρόνια όταν βλέπαμε ένα βουλευτή η ένα υπουργό τρέμαμε από το σοκ και το δέος. Ήτανε λες και βλέπαμε τον Έλβις Πρίσλεϊ ξαφνικά στην γειτονιά μας. Το πιο τραγικό από όλα είναι ότι ακόμα και αν ξέραμε ότι έχει πει ψέμματα έχει κλέψει κτλ του συμπεριφερόμασταν με σεβασμό. Με μια δουλικότητα θα έλεγα. Πότε δεν μπόρεσα να χωνέψω γιατί ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει, μοχθήσει και δημιουργήσει στην ζωή του, στεκόταν προσοχή μπροστά σε ένα κοπρόσκυλο....

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι στο δημόσιο στο στρατό ή οπουδήποτε αλλού δεν υπήρχε ένας έστω άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν. Που μπορούσε να καταλάβει και δεν το δεχότανε αλλά δεν έκανε τίποτα για αυτό. Ο λόγος φαντάζομαι ότι ήταν ο φόβος. Όποιος τολμούσε να κάνει κάτι ή να πει κάτι τον στέλνανε στο σπίτι του. Στα κόμματα πάλι οι άνθρωποι που πηγαίνανε μπροστά ήτανε φερέφωνα. Άνθρωποι χωρίς απόψεις, βιώματα, και ουσιαστικές εμπειρίες. Το καλλίτερο προσόν σε ένα κόμμα είναι να λες πάντα ναι. Όποιος είχε την κακή συνήθεια να ρωτάει γιατί ή χειρότερα να λέει όχι τον διώχνανε ή τον παρατούσανε.  

Πριν σαράντα περίπου χρόνια η Ελλάδα ήταν χωρισμένη στα δύο.  Μετά το Πολυτεχνείο ήταν η ευκαιρία να αφήσουμε πίσω μας ότι μας χώριζε και ενωθούμε σαν έθνος. Να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας μετά την Κύπρο και την χούντα. Αλλά δυστυχώς οι εκφραστές εκείνης της αλλαγής δεν είχανε αγνές προθέσεις. Εξαργύρωσαν ότι είχαν κάνει (και ότι δεν είχαν κάνει) για εξουσία. Και όταν λάβανε την εξουσία νομίζω ότι τώρα όλοι ξέρουμε πλέον τι κάνανε.  Πλουτίσανε εις βάρος μας. Λεηλατήσαν... καταστρέφανε από λίγο κάθε φορά τον σεβασμό του Έλληνα προς την ιστορία του, τις ρίζες του....αλλάξανε την ιδιοσυγκρασία μας (ή μήπως όχι;) 

Διατηρήσανε όμως κάτι πολύ σημαντικό....τον διχασμό μας. Πόσες φορές είδα παιδάκια όταν σπούδαζα να φωνάζουν με άγρια λύσσα ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά..... Ή να χτυπιούνται φωνάζοντας μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι....παιδάκια που ποτέ τους δεν πήραν γραμμή τι είναι η δεξιά και που όταν τρώγανε καμία σφαλιάρα από τους μπάτσους το πιο πιθανό ήταν ότι την άξιζαν.

Ο μηδενισμός σε όλο του το μεγαλείο. 

Κάποιοι πολύ πιο σοφοί από μένα μιλούσανε για την κομματικοποίηση του κράτους μας. Που αυτό κατά την άποψη τους μας οδήγησε εδώ. Εγώ θα συμφωνήσω και θα συμπληρώσω ότι φταίει η κομματικοποίηση του έθνους μας. Αριστεροί, δεξιοί όλοι πλακωνόντουσαν για μια θέση στο δημόσιο... Δεν λέω ότι φταίνε όλοι. Απλά ότι μερικοί φταίνε περισσότερο από τους άλλους. Έτσι λοιπόν οι ηγέτες μας μπορούσαν να τρώνε ελεύθερα ενώ εμείς μαλώναμε μεταξύ μας.  

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά κάποιος τόλμησε να πει πως οι Έλληνες είναι ένα διεφθαρμένο έθνος. Δεν θέλει και πολύ ανάλυση. Ο λαός πάντα παίζει με τους κανόνες που θέτουν οι ηγέτες τους. 

Το έθνος μας δεν έχει καμία συλλογική ευθύνη. Δεν ήμασταν στο γραφείο τους όταν υπογράφανε συμβάσεις και μνημόνια. Αν ήμασταν τουλάχιστον θα μπαίναμε στο κόπο να διαβάσουμε τι υπογράφαμε. Το μόνο που απομένει είναι να αποφασίσει η ιστορία αν ήταν απλά ηλίθιοι ή προδότες του ίδιου τους του λαού.

Αυτές τις μέρες γίνετε κάτι στην  Ελλάδα που είναι εκπληκτικό. Άνθρωποι.... δεξιοί, αριστεροί και κομμουνιστές βγήκαν στους δρόμους με Ελληνικές σημαίες. Άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους. Αρχίσανε να λένε ότι ήμαστε πρώτα από όλα Έλληνες και μετά όλα τα άλλα...Δεν με νοιάζει αν ήταν κάποια σκοτεινή μεθόδευση αυτό που γίνετε αυτές τις μέρες. Δεν με νοιάζει ποιος το προκάλεσε. Άλλα είναι η πρώτη φορά που μας βλέπω μονοιασμένους. Έστω και αν η συμφορά είναι προ των πυλών. Βλέπω κάτι να αλλάζει. Είναι ο σπόρος της ελπίδας. 

Δεν νομίζω ότι θα γευτούμε σύντομα τους καρπούς της. Ακόμα δεν είναι τίποτα σίγουρο. Αλλά αρχίσαμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Ενωθήκαμε έστω πρόσκαιρα αν και αργά. Πολλοί λένε ότι αυτό που γίνετε μετά από λίγο καιρό θα ξεχαστεί. Ελπίζω να κάνουν λάθος. Επενδύω πολλά συναισθήματα σε αυτό που γίνετε. Ελπίζω να είναι περισσότερο μιαν αρχή πάρα ένα τέλος...