Έξω από το παράθυρο η βροχή μοιάζει ακίνδυνη. Σχεδόν γλυκιά. Η οσμή του βρεμένου χώματος είχε διαπεράσει τους τοίχους του σπιτιού. Καθώς και τα φράγματα της ψυχής μου. Ένιωθα διαποτισμένος από την αίσθηση της. Σαν να εμβαπτιζόμουν σε μια λίμνη κάθαρσης. Ένα κομμάτι μου ήταν σαν να μου ψιθύριζε να βγω έξω από το σπίτι και να ξαπλώσω στο βρεγμένο χώμα για να δεχτώ την βροχή σαν το δικό μου προσωπικό μεσσία.
Το άλλο κομμάτι του εαυτού μου όμως μου φώναζε με μια τσιριχτή φωνή ότι δεν θα την γλίτωνα τόσο εύκολα. Πριν την κάθαρση έπειτε η Νέμεσις. Και αυτό με έκανε να νιώθω ακόμα περισσότερο βρώμικος. Με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να βγω έξω πετώντας τα ρούχα μου. Για να ξεπλύνω το γυμνό σώμα μου από τις αμαρτίες του.
Ευσεβής πόθοι ….
Από πίσω μου απλωνόταν το δωμάτιο μου που δεν τολμούσα να το κοιτάξω. Το γραφείο μου γεμάτο με τα τσαλακωμένα γράμματα. Σκόρπια βιβλία και άδεια μπουκάλια ουίσκι πάνω στο σκονισμένο πάτωμα. Στο κομοδίνο ποτήρια μισογεμάτα ή μισοάδεια. Που μέσα τους περιείχαν ένα μείγμα από ουίσκι υπερβολικά νερωμένο από το λειωμένο πάγο και σκόνη από την πολυήμερη έκθεση τους στο άγριο περιβάλλον του δωματίου μου. Την δική μου έρημο με τους τεράστιους αμμόλοφους μοναξιάς. Το κρεβάτι μου. Ξέστρωτο.. με ανακατωμένα σεντόνια.
Τα μαξιλάρια … μερικά είχαν πέσει κάτω. Τα υπόλοιπα ήταν κάτω από το κεφάλι της. Τα μαύρα μαλλιά της κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου της. Ήταν γυμνή κάτω από τα σεντόνια. Αυτό πριν από μερικά χρόνια θα φούσκωνε τα στήθη μου με μια αίσθηση ακατέργαστης περηφάνιας. Τώρα όμως δεν με έκανε να αισθανθώ τίποτα. Ίσως να ξεπέρασα κάθε είδους εφηβικό σύνδρομο και να προχώρησα σε κάποιο άλλο. Εξίσου προβληματικό. Ένιωθα το ίδιο μόνος ανεξάρτητα αν το κρεβάτι μου φιλοξενούσε μια ωραία γυμνή κοιμωμένη ή όχι.
Η Κατερίνα ήταν μια όμορφη κοπέλα που για κάποιο ακαθόριστο λόγο αισθανόταν απαίσια με τον εαυτό της. Φαντάζομαι ότι ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν να μείνει μόνη της. Και για αυτό πριν με γνωρίσει άφηνε το κάθε πουτανοπαίδι να τσαλαπατάει πάνω στο πρόσωπο της. Είχε μια δουλική συμπεριφορά απέναντι μου. Όταν την γνώρισα καλύτερα κατάλαβα ότι μόνο αυτόν τον τρόπο ήξερε για να κερδίζει ανθρώπους. Η πιο χιλιοειπωμένη επιθυμία της ήταν να καθαρίσει το σπίτι μου και να μαζέψει τα πράγματα μου. Δεν την άφησα ποτέ. Ένιωθα ότι άμα το έκανε αυτό θα δεσμευόμουν περισσότερο μαζί της. Η τακτοποίηση του σπιτιού μου θα ήταν ένα είδος τελετουργικού γάμου. Δεν ήθελα να την αφήσω να έρθει τόσο κοντά μου.
Και αυτό ακριβώς ήταν που με κρατούσε ακόμα κοντά της….. Συμπόνια…. Μου θύμιζε ότι μπορούσα ακόμα να αισθανθώ. Με έκανε να καταλάβω ότι η καρδιά μου δεν είχε πεθάνει εντελώς. Ήταν θέμα χρόνου όμως και μια μέρα, το ήξερα, ότι η καρδιά μου θα σταματούσε να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε. Και θα συνέχιζε να χτυπάει με τον εκνευριστικά σε βαθμό παράνοιας ίδιο ρυθμό για την υπόλοιπη ζωή μου.
Αισθανόμουν ότι αργά η γρήγορα η ανθρώπινη φύση με την συνεργασία της ζωής θα αποσπούσαν την οργισμένη εκδίκηση τους. Κάτι το τρομερό θα συνέβαινε. Ήμουν σίγουρος για αυτό. Βλέποντας τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω στο υπερκορεσμένο από νερό χώμα, σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να σταματήσει αυτήν την διεργασία της τιμωρίας μου. Η βροχή δυνάμωσε. Έγινε καταιγίδα και άρχισε να φυσάει ένας δυνατός άνεμος που χτυπούσε βίαια τα παράθυρα. Σαν να προσπαθούσε να μπει μέσα και να με αρπάξει.
Ξαφνικά μια αστραπή έλαμψε στον ουρανό και μετά από ελάχιστο χρόνο συνοδεύτηκε από το πανίσχυρο κρότο της που ξύπνησε την Κατερίνα. Άφησε ένα αλλαφιασμένο ξεφωνητό και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το μαξιλάρι καθώς ανασηκώθηκε για να δει τι συμβαίνει. Τότε μόνο γύρισα και κοίταξα από πίσω μου το δωμάτιο. Την ίδια στιγμή άλλη μια αστραπή βρόντηξε. Το απόκοσμο φως της έλαμψε από πίσω μου και φώτισε ολόκληρο το δωμάτιο. Στιγμιαία η σκιά μου απλώθηκε απειλητικά προς το κρεβάτι.
Η Κατερίνα έσφιξε πιο δυνατά το μαξιλάρι και μαζεύτηκε ακόμα περισσότερο. Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι με κοίταζε με φρίκη. Μέσα στο απόκοσμο φως με τη εξίσου απόκοσμη όψη μου. Που με έκανε να μοιάζω με την εικόνα του τρόμου που μας σερβίρουν οι ταινίες. Ήμουν ένας εγώ χωρίς πρόσωπο. Αντί για μάτια είχα ένα ζευγάρι σκιές. Μαύρες και απύθμενες.. Το δέρμα μου είχε πάρει ένα χρώμα γκρίζο. Λες και μόλις είχα βγει από το τάφο.
Ένα δευτερόλεπτο αλήθειας είναι αρκετό για να ζήσει κάποιος μια αιωνιότητα ψεύδους. Ένιωσα ότι σε αυτό το λεπτό ή δευτερόλεπτο έλαμψε η πραγματική μου εικόνα. Μόλις το φως της αστραπής έσβησε μπόρεσα να φορέσω ξανά το προσωπείο μου. Κάτι που αν και δεν ικανοποίησε τις βαθύτερες πνευματικές ανάγκες μου τουλάχιστον ηρέμησε την Κατερίνα. Μου ψιθύρισε να την πάρω αγκαλιά μέχρι να περάσει η μπόρα. Κάποιες στιγμές νομίζω πως ποτέ στην ζωή μου δεν θα βαρεθώ να παίρνω στην αγκαλιά μου κοπέλες μέχρι που θα περάσουνε υποτιθέμενες και μη μπόρες......
Απόσπασμα Διηγήματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου