Περιπλανήσεις.

Έχω τάσεις φυγής. Μου αρέσει να κάνω βόλτες στους δρόμους με τα πόδια. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Βλέπω τα πρόσωπα τους και προσπαθώ να φανταστώ την ιστορία πίσω από τις μάσκες της καθημερινότητάς τους. Ακούω τις φωνές τους. Όχι αυτά που λένε αλλά το τόνο της φωνής τους. Και από εκεί προσπαθώ να δω αν είναι ευτυχισμένοι, εκνευρισμένοι ή προβληματισμένοι. Βλέπω τα μάτια τους. Αν έχουν λάμψη  ή αν είναι σκοτεινά.

Σαν εκείνη τη μέρα που ήμουν στον ηλεκτρικό. Το βαγόνι ήταν γεμάτο με κόσμο. Όλοι εκνευρισμένοι επειδή ήμασταν στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες. Ξαφνικά είδα κάποιον που η εμφάνιση του μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. Θυμάστε στις Ελληνικές ταινίες που το ρόλο του ρουφιάνου το παίζανε κάτι στρυφνοί και πανάσχημοι τύποι ;

Κάπως έτσι ήταν και αυτός. Ψηλός, πολύ αδύνατος, πολύ μεγάλα μάτια που πεταγόντουσαν έξω
από το κρανίο του και στραβό στόμα. Άθελα μου άρχισα να φαντάζομαι τις περιπέτειες του στο στρατό. Πόσες άδειες πρέπει να πήρε καρφώνοντας άλλους φαντάρους που έφευγαν σκαστοί. Ή το πόσο δεμένος πρέπει να ήταν με το αφεντικό του στη δουλειά λέγοντας του ποίοι συνάδερφοι του λούφαραν. Του έδωσα μέχρι και όνομα. Τσίνο ( όχι από το καπουτσίνο ).

 Ο Τσίνο ήταν αρκετά τυχερός και καθόταν σε μια θέση. Τώρα κατάλαβα γιατί τον παρατηρούσα έτσι, τον ζήλευα. Σε κάποια στιγμή φτάσαμε στο σταθμό. Άνοιξαν οι πόρτες και ενώ ο κόσμος μπαινοέβγαινε είδα μια έγκυο γυναίκα μέσα στο βαγόνι. Η ταλαιπωρία ήταν ζωγραφισμένη στο βλέμμα της.

Ξαφνικά έγινε κάτι που άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία μου. Ο Τσίνο σηκώθηκε κάνοντας ένα γνέμα στην έγκυο να κάτσει στην θέση του. Από όλο τον κόσμο μέσα στο τρένο ο Τσίνο έδωσε τη θέση του σε μια έγκυο γυναίκα. Από όλο τον κόσμο που έμοιαζε καθωσπρέπει και καλοσυνάτος ο Τσίνο έδωσε την θέση του. Ακόμα δεν το πιστεύω! Ποιος ;  Ο Τσίνο!  Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το περιτύλιγμα του. Αυτό το γνωμικό έκανε βόλτες μπρος και πίσω μέσα στο μυαλό μου, μέχρι που ζαλίστηκα. Γιατί να κρίνω ένα άνθρωπο από το παρουσιαστικό του; Ζούμε ακόμα με στερεότυπα;  Και ποιος θέτει τα κριτήρια ;

Κάθε φορά που κάνω μια τέτοια περιπλάνηση έχω και μια διαφορετική ιστορία να διηγηθώ. Γιατί μου αρέσει τόσο πολύ ; Ίσως επειδή ξεχνιέμαι από τα δικά μου προβλήματα. Ίσως επειδή κάθε φορά μαθαίνω κάτι. Όχι για τον κόσμο γύρω μου, αλλά για μένα. Για τον εαυτό μου. Κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Αισθάνομαι την ίδια περιέργεια και την ίδια έκπληξη που με συναρπάζει. Παλιότερα ποτέ δεν μπορούσα να κατανοήσω πόσα μαθήματα ζωής παίρνεις απλά από το να παρατηρήσεις όλους τους περαστικούς γύρω σου.....