Δεν Θελουν Να Κοιταμε Τα Αστερια.

Κοντεύει άνοιξη. Είναι Μάρτης. Στις αρχές του αυτός ο μήνας είναι μίγμα χειμώνα και καλοκαιριού. Τουλάχιστον αυτές τις μέρες. Ο καιρός έχει τρελαθεί. Ανάβω ένα τσιγάρο και πετάω το σπίρτο. Σβήνει πριν πέσει κάτω.

Είμαι ένας ακόμα από τους ανθρώπους που σκέφτονται τον καιρό επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να σκεφτούν.

Δεν πειράζει…..

Άλλωστε η νύχτα δεν προσφέρεται για βαθιές πνευματικές αναζητήσεις. Χαμογελάω και δοκιμάζω να περπατήσω ένα άγνωστο σοκάκι. Ίσως να βρω ένα ακόμα μπαρ. Το κέντρο της Αθήνας είναι γεμάτο από αυτά. Είναι τόσα πολλά που ακόμα και μετά από πέντε χρόνια πάντα βρίσκω κάτι καινούργιο. Κάτι άγνωστο.

Σηκώνω το κεφάλι προς τα πάνω. Το μόνο που βλέπω είναι οι βεράντες των πολυκατοικιών.

Χαμογελάω γιατί θυμήθηκα κάτι. Ένα φίλο μου όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα. Για κάποιο ακαθόριστο λόγο τον είχανε αηδιάσει όλες αυτές οι τεράστιες πολυκατοικίες. Ποτέ του δεν μπόρεσε να εξηγήσει τον λόγο. Ήταν ένα συναίσθημα που το ένιωθε βαθιά μέσα στα σωθικά του. Κάτι σαν ασφυξία. Μέχρι που ένα βράδυ ήρθε η δικιά του προσωπική αποκάλυψη.

Πάλι στο κέντρο της Αθήνας. Βγαίναμε από ένα μπαρ. Μόνο ο διάολος ξέρει πόσο μεθυσμένοι
ήμασταν. Και εκεί σε ένα σοκάκι περικυκλωμένο από πολυκατοικίες στην μέση του πουθενά και των πάντων άρχισε να ξεφωνίζει. «Το βρήκα, το βρήκα….οι μπάσταρδοι δεν θέλουν να κοιτάμε τα αστέρια.»

Λόγω μέθης λυθήκαμε όλοι από τα γέλια. Δεν είχαμε ούτε σπιθαμή από ιδέα για το πόσο δίκιο είχε. 

Αλλά επειδή υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι απόψε το μυαλό θα περιπλανηθεί μόνο σε ρηχά μονοπάτια ξεχνάω αυτόν το συνειρμό και ξεκινάω κάποιον άλλον. Βλέπω κάπου στο σοκάκι φώτα και ακούω μουσική. Να ένα ακόμα μπαρ που δεν ήξερα.  Μπαίνω μέσα. Ο κόσμος είναι όμορφος. Η μουσική είναι δυνατή. Παίρνω μια μπύρα από μια μπαργούμαν που έμοιαζε περισσότερο σαν άγγελος λυτρωτής παρά σαν μια όμορφη γυναίκα.

Της δείχνω την ευγνωμοσύνη μου με το βλέμμα μου και μερικά ευρώ παραπάνω. Πίνω την πρώτη γουλιά και βλέπω το κόσμο γύρω μου. Είναι ξέγνοιαστος και για αυτό όμορφος. Χαμογελάνε. Μιλάνε. Χορεύουν. Παρασέρνομαι και εγώ σε αυτή την ευχάριστη παραζάλη. Πιάνω κουβέντα με τον κόσμο γύρω μου. Αρχίζω και εγώ να μιλάω να χορεύω και να χαμογελάω.

Σκέφτομαι ότι όσο και να μεγαλώσω ποτέ δεν θα βαρεθώ να πηγαίνω σε μπαρ…να μιλάω με κόσμο που ποτέ μου δεν έχω ξαναδεί. Να μιλάω…Να χορεύω… και να χαμογελάω.

Ενώ ένας Γιώργος μου λέει για ένα επαναστατικό καινούργιο προφυλακτικό με γεύση μπανάνας εγώ αναρωτιέμαι ποιες οι σεξουαλικές του προτιμήσεις και γιατί να τον ενδιαφέρει τι γεύση έχει.  

Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους Η ευγενική μου άρνηση σε κάθε πρόταση του είναι δεδομένη. Και πάλι χαμογελώντας σκέφτομαι ότι αξίζω κάτι καλύτερο. Μερικές φορές ο Θεός πραγματοποιεί άμεσα την κάθε ευσυνείδητη ευχή. Ενώ ο Γιώργος μιλούσε ακόμα βλέπω μια κοπέλα που μου χαμογελούσε. Της ανταποδίδω την φιλοφρόνηση και αρχίζω να σκέφτομαι έξυπνες ατάκες για να πάω να της μιλήσω. Δευτερόλεπτα αργότερα την βλέπω να φιλάει με πάθος τον φίλο της. Μερικά μόνο δευτερόλεπτα σε καθιστούν ικανό να αηδιάσεις με τον κόσμο. Ανατροπές….ακόμα ένας λόγος που ποτέ δεν θα βαρεθώ τα μπαρ. Ένας ακόμα λόγος που ποτέ μου δεν θα βαρεθώ την ζωή.

Νιώθω ότι δεν μπορώ να μείνω άλλο εκεί μέσα. Η ατμόσφαιρα είχε μολυνθεί. Λυπάμαι τον κακομοίρη φίλο εκείνης της κοπέλας. Από τον τρόπο που την φιλούσε μπόρεσα να καταλάβω ότι ένιωθε για εκείνη. Ο κάθε άνθρωπος έχει και το μικρό ή μεγάλο πρόβλημα του. Εκείνου το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε ή ότι δεν ήθελε να ξέρει αυτό που γινόταν πρακτικά κάτω από την μύτη του.

Ποιος όμως είμαι εγώ για να τον κρίνω; Έχω κάνει χειρότερα. Και είναι γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε εξασκήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα μας στην εθελοτυφλία. Ο μόνος που μπορεί να μας κρίνει τελικά είναι ο Θεός. Αν υπάρχει και αυτός.

Φεύγω από εκεί μέσα με μια γλυκόπικρη αίσθηση στην καρδιά μου.

Είναι πολύ νωρίς για να γυρίσω σπίτι. Πάω κάπου αλλού. Σε ένα ακόμα σοκάκι χωμένο μέσα σε τεράστιες πολυκατοικίες. Από συνήθεια κοιτάζω πάλι ψηλά. Για να δω μόνο μπουγάδες με λευκά εσώρουχα. Εκεί που βρισκόμουν αν δεν υπήρχαν πολυκατοικίες θα μπορούσα να δω πολύ καθαρά την ακρόπολη. Φωτισμένη μέσα στην νύχτα. Το θέαμα της πάντα με γοητεύει και με ηρεμεί. Τις πολυκατοικίες λοιπόν δεν τις φτιάχνουν τόσο ψηλές για να μην βλέπουμε μόνο τα αστέρια.

Έχω την κακή συνήθεια να κάνω πάντα το αντίθετο από αυτό που λέω. Να που παρασύρθηκα σε βαθιά μονοπάτια σκέψης. Ίσως τα ρηχά να μην είναι για μένα. Μπορεί και να μην υπάρχουν καν. Και να προσφέρονται μόνο σαν μια μορφή παραίσθησης. Ουτοπίας…. Σαν ένα συνειρμικό LSD. Μπορεί όλοι αυτοί οι τύποι που ισχυρίζονται ότι δεν τους απασχολεί τίποτα να ψεύδονται ασυστόλως. Και μπορεί να το κάνουν τόσο καλά ώστε να παρασέρνουν και εμάς σε αυτήν την αυταπάτη. Αυτοί οι μπάσταρδοι λένε τόσο καλά ψέματα που έχουν διαστρεβλώσει την αίσθηση της κανονικότητας μας. Κανονικό ίσων ρηχό.

Πως στο διάολο όμως να ισχύει αυτή η εξίσωση από τη στιγμή που το ρηχό ούτε καν υπάρχει;

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι και ο πιο κανονικός άνθρωπος στο κόσμο αλλά και ούτε ότι είμαι και τόσο διαφορετικός. Τουλάχιστον προσπαθώ να μην λέω ψέματα. Όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς νόμιζα ότι αυτή η τακτική στο τέλος ωφελεί. Όντως μπορεί και να αποκόμισα το οδυνηρό όφελος του μαλάκα. Ως τώρα έχω ψηφίσει δύο φορές. Και τις δύο φορές αναρωτήθηκα γιατί. Ως τώρα δεν έχω καταλάβει και μάλλον για αυτό ίσως να ξαναψηφίσω. Έχω κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες για σοβαρή σχέση.. Και ισχυρίζομαι όπως ο μισός Ελληνικός ανδρικός πληθυσμός ότι έχω κάνει αναρίθμητες εφήμερες σχέσεις.

Όχι….. τελικά δεν είμαι διαφορετικός. Αλλά μπορεί και να είμαι διαφορετικά κανονικός.