Όσο απομακρύνομαι από κάποια χθες τόσο περισσότερο με πιάνει ένα σχεδόν ανεξήγητο συναίσθημα. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι είμαι υποκείμενος στους νόμους της φύσης. Και ότι κάθε χρόνο τα κεράκια στην τούρτα μου αυξάνονται.
Μπορεί να έχω αρχίσει να γίνομαι νοσταλγικός….. δεν ξέρω. Βέβαια όσο αυξάνονται οι αποστάσεις τόσο αυξάνονται οι σκέψεις.
Μου λείπουν τα λάθη μου…
Μου λείπουν οι φίλοι μου…
Μου λείπει η Αθήνα μου..
Απόψε βρέθηκα σε μια φάση που με έστειλε στα φοιτητικά μου χρόνια. Γελούσα μόνος μου σαν μαλάκας… Θυμήθηκα πως πέρασα μερικά από τα μαθήματα μου…. Φυσικά δεν θυμήθηκα το διάβασμα αλλά τις απατεωνιές μου.
Θυμήθηκα τις τότε απορίες μου για την ζωή και τις τότε ανησυχίες μου. Μου φαίνονται όλα τόσο ακίνδυνα τώρα… σχεδόν γλυκά..και ας πονούσαν τότε..
Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι στην ζωή μου. Χωρίς GPS και χωρίς χάρτη. Το ποια κατεύθυνση θα διαλέξω δεν έχει την παραμικρή σημασία… Ξέρω όμως ότι δεν θα με