Ενα Βράδυ Στην Αθήνα.

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτήν την αφήγηση. Και αυτό είναι η πιο δυνατή αφορμή για να γράψει κανείς. Αυτό το κείμενο μου φαίνεται πως θα είναι μέτριο η κάτω του μετρίου αλλα δεν πειράζει. Αν βαρεθεί κανείς μπορεί απλα να σταματήσει να διαβάζει. Ήταν ένα βράδυ παρασκευής. Με έιχανε καλέσει σε ένα πάρτυ μια συνάδερφος απο την δουλειά. Δεν μπορούσα να το αποφύγω. Έτσι λοιπόν πήγα με ενισχύσεις. Πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου που έχει την κακή συνήθεια να μην μου λεεί όχι. Δεν μου πήρε και πάρα πολυ ώρα να τον πείσω. 

Απλά ενίσχυσα την θέλξη της πρότασης μου με μερικές λέξεις κλειδία που σχεδόν πάντα ξεκλειδώνουνε τις θύρες της πιο καλής διάθεσης μας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε το βράδυ μας όπως συνηθίζουμε...Πρώτα ένα χαλαρό ποτάκι στο κέντρο. Το κέντρο της Αθήνας εμένα με υπνωτίζει. Μάλλον μέρος του εαυτού μου.  Κρύβει τόσο μεγάλες υποσχέσεις....πάντα ηδονής. Και αυτό που με έχει εθίσει είναι ότι ειλικρίνα ποτέ δεν γευτικα το πραγματικό μεγαλείο της. 

 Όσο πίναμε το ποτό μας λοιπόν θαυμάζαμε γυναικεία οπίσθια και κάναμε χιουμορ τουαλέτας. Η πιο άχαρη ανωριμότητα ορισμένες φορές κρύβει μια πολύ ιδιαίτερη φιλοσοφία ή μια ομορφα μασκαρεμένη δικαιολογία. Όπως και να έχει η ώρα πέρασε και ξεκινήσαμε να πάμε στο σπίτι που γινόταν το πάρτυ.

Καθώς πηγαίναμε μεσα στο μυαλό μας διαδραματίζοταν σενάρια που βάζανε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μας. Φτάσαμε στην πόρτα του διαμερίσματος. Η μουσική ακούγοταν δυνατά. Μέτα απο
αρκέτες προσπάθειες με το κουδόυνι η πόρτα άνοιξε και μας αποκάλυψε.......τα παιδια των συναδέρφων μου να χορεύουν στον κέντρο του σαλονιού. Δεν ξέρω τι περιμέναμε ακριβώς....μπορεί να ήτανε ο τρόπος που επέλεξα για να πείσω τον φίλο μου να έρθει.

Ο φίλος μου χαμογέλώντας δολοφονικά μου είπε με μια απειλητική σχεδόν χροιά ότι πίνουμε ένα ποτό και φέυγουμε......

Καθώς λοιπόν έπινα βιαστικά το ποτό μου και μασούλαγα ταυτόχρονα τούρτα έιδα μια πολύ όμορφη γυναίκα να κάθεται μόνη της στο μπαλκόνι. Μερικές φορές μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στην πράξη της διατάραξης της μοναξιάς όμορφων γυναικών. Βρέθηκα δίπλα της και της αράδιαζα ένα σωρό απο χαριτωμένες αηδίες για να την κάνω να χαμογελάσει. 

Κάτι που έγινε αλλά όχι ακριβώς όπως θα ήθελα. Έβλεπα αδιέξοδο στην κουβέντα και έτσι έκανα νόημα στο φίλο μου να πλησιάσει για να μην κάθεται μόνος του. Αρχίσανε να μιλάνε. Απο το τόνο της φωνής τους κατάλαβα ότι το κλίμα δεν με σήκωνε και αποχώρησα για να τους αφήσω. Μετά απο μισο μπουκάλι bacardi που ήπια ήρθε ο φίλος μου με χαμόγελο νίκης και ένα καινουργιο σετ ψηφίων στο τηλέφωνο του. Με αυτήν την κοπέλα κάνανε σχέση ένα χρόνο σχεδόν. Απίστευτο....

Όταν φύγαμε απο το πάρτυ ήταν νωρίς και είμασταν ήδη λιγάκι μεθυσμένοι. Όταν είμαστε μεθυσμένοι τα κέντρα λήψης αποφάσεων στον εγκέφαλο μας τείνουν να διαφθήρονται και να μας οδηγούν σε επιλογές που κανονικά δε θα διαλέγαμε. Τουλάχιστον έτσι προσπαθώ να το δικαιολογήσω γιατι το επόμενο μέρος που βρεθήκαμε ήταν στην Ιάσονος με τα υπέροχα σπιτάκια που προσφέρουν χαρά για είκοσι ευρώ.Αυτή η μπουρδελότσαρκα κρατάει μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδια μου. Ήταν ένα τελετουργικό εξορκισμού του κάθε ρομαντισμού που ζήσαμε στο πάρτυ.Αλλά μπορεί και να θέλαμε να δούμε βυζιά δεν είμαι σίγουρος....

Ένας ακόμα λόγος έιναι το εξής περιστάτικό....Σε ένα απο τα σπίτια που επισκεφτήκαμε ήταν η τσατσά και έπλεκε το εγκώμιο της ιεροδουλής.Ανάμεσα στα λόγια της για πίπες και πισωκολλητα πρόσεξα την παρακμή και μου ήρθε μια αίσθηση κατάντιας. Την ίδια στιγμή ήχησε και η φώνη του φίλου μου που ρωτούσε την τσατσα απο που είναι η κοπέλα. Αυτή η ξεδοντιασμένη γριά κοίταξε παράξενα τον φίλο μου. Μετά απο μια στιγμή διακοπής απάντησε απο την Καλαμάτα. Όποτε μπορείτε να καταλάβετε τι έγινε όταν άνοιξε τελικα η πόρτα του παραδείσου και απο μέσα βγήκε μια νέγρη....

Όταν πήγαμε ξανά στο αυτοκίνητο πονούσα απο τα γέλια. Το βράδυ μας δεν τελείωσε εκεί. Ήταν ακόμα νωρίς και είχαμε όρεξη. Η διάθεση μας έβγαλε κάπου στο Γκάζι. Σε ένα στενό μαγαζί γεμάτο ασφυκτικά με κόσμο. Εκεί ψάχναμε αφορμή για να προκαλέσουμε λίγο την τύχη μας. Την αφορμή την βρήκα εγώ μετά απο ένα δεκάλεπτο. Μέσα στο πλήθος διέκρινα την μορφή της. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα σχεδόν αέρινο. Τα καστανά της μαλλιά χυνόταν στους γυμνούς ώμους της και κάνανε την τέλεια αντίθεση με το ηλιοκαμμένο δέρμα της. Το άρωμα της μου έδινε υποσχέσεις ότι μια βραδιά μαζι της δεν θα την ξεχνουσα ποτε. Την πήρα απο το χέρι και άρχισα να της μιλάω. Την πήγα μέχρι το μπαρ για να κεράσω ένα σφηνάκι. Για μια στιγμή βρεθήκαμε τόσο κοντά που σχεδόν ήμουν σίγουρος ότι θα την φιλούσα. Το επέβαλαν οι κανόνες της φύσης της τέχνης και της επιστήμης. Δεν το έκανα. Δεν ξέρω γιατι. Γενικά κάνω μαλακίες αλλά όχι τέτοιου μεγέθους. Το επόμενο σφηνάκι το ήπια μονος μου για να αποχαιρέτισω έναν ακόμα δρόμο που δεν περπατησα.......