Θεραπεία (η ασθένεια)

Όταν ήμουν μικρός ονειροπολούσα πάρα πολύ. Εστίαζα το βλέμμα μου σε ένα σημείο και ο νους μου ταξίδευε…. Δεν ήταν κάτι υπερφυσικό…. Όλοι οι πιτσιρικάδες το κάνουν… Η παιδική μου ηλικία  ήταν  δύσκολη. Όλοι ήταν εχθρικοί απέναντι μου χωρίς να καταλαβαίνω γιατί. Τώρα βέβαια ξέρω…….

Προσπαθούσα άπειρες ώρες να καταλάβω γιατί. Μα το μόνο που με έβρισκε ήταν μια ζοφερή αίσθηση. Κάτι άσχημο για μένα. Κάτι ανείπωτο….

Έτσι ήθελα να ξεφεύγω. Έκανα  πνευματικά ταξίδια που με ηρεμούσαν. Πήγαινα σε χώρες μακρινές και μαγικές. Ζούσα το μέλλον όπως θα ήθελα να είναι, καθώς και το παρελθόν. Επίσης όπως θα ήθελα να είναι. Τα πάντα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού φαντάζουν πολύ πιο ρομαντικά. Όμως τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά τα ταξίδια με ηρεμούσαν επειδή με οδηγούσαν.  Από την πραγματικότητα σε ένα όνειρο και στην συνέχεια από το όνειρο στην πραγματικότητα…..

Όχι…. Δεν με ηρεμούσαν μόνο….. Δεν ήταν μόνο ότι έβλεπα όλα αυτά που ήθελα αλλά επειδή τρέφανε μέσα μου  ελπίδες.

Δημιουργήσανε την ιδέα και στην συνέχεια την πεποίθηση ότι τη μοίρα μου την  ελέγχω εγώ ο ίδιος. Και κανένας άλλος…… Είναι σαν να φιλοτεχνείς το δικό σου έργο τέχνης.

Παίρνεις μια άμορφη μάζα και την σκαλίζεις. Στην αρχή δεν βγάζει νόημα ούτε θα μπορούσες να το πεις όμορφο. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι κάνεις. Περιπαιχτικά λόγια και γέλια ακούγονται γύρω σου
αλλά εσύ δε δίνεις σημασία. Γιατί εσύ ξέρεις……. Αυτή η άμορφη μάζα αρχίζει να παίρνει σχήμα, αυτή η κενή σελίδα γεμίζει με λόγια, αυτός ο καμβάς με χρώματα. Τώρα πλέον κανείς δεν γελάει. Όλοι κοιτάνε με θαυμασμό. Αυτό το έργο τέχνης.

Πως από το όνειρο πέρασες στις πράξεις και το μετέτρεψες σε πραγματικότητα. Φαίνεται ακόμα και σε σένα τον ίδιο απίστευτο… Ένα πνευματικό ταξίδι, ένας συνειρμός. Μια ιστορία φανταστική. Απλά σκέψου που μπορεί να οδηγήσει μια στιγμή ονειροπόλησης…….

Πιστεύω ότι όσο και να περιγράφω δεν θα κάνω κανέναν να νιώσει αυτά που γράφω.

Δεν θα πετύχω το στόχο μου.

Που είναι να κάνω έστω και έναν αναγνώστη να καταλάβει.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, αποφάσισα να σας πάρω μαζί μου σε ένα τέτοιο ταξίδι…….. 

Ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που σκεφτόμουν εκείνη. Οι φίλοι μου… για να μου δείξουνε πόσο φίλοι μου ήτανε…  με παίρνανε μαζί στις νυχτερινές αποπλανήσεις τους. Εγώ τους ακολουθούσα άβουλα  και άθελα. Έτρεφα την αυταπάτη ότι μόνο έτσι θα την έβγαζα από την σκέψη μου. Με μουσική και άφθονο αλκοόλ.  Ένα ακόμα από εκείνα τα βράδια λοιπόν.

Θυμάμαι ήμασταν σε ένα μπαρ. Εγώ καθόμουν στην μέση βυθισμένος στις σκέψεις και στο ποτό. Οι υπόλοιποι έκαναν ότι μπορούσαν για να δουν ένα χαμόγελο μου. Τους το χάρισα γενναιόδωρα  για να ξαναβυθιστώ στις σκέψεις και στο ποτό. Απερίσπαστος από το κάθε τι που θα μπορούσε να διακόψει τον συνειρμό μου. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια κοπέλα. Με κοιτούσε και εκείνη. Είχε  θλιμμένο βλέμμα. Το ταξίδι άρχισε.

Δεν θα περιγράψω το πρόσωπο ή το χρώμα των μαλλιών της. Αυτά δεν έχουν σημασία. Αυτό που έγινε μέσα μου εκείνη την στιγμή είναι μόνο άξιο περιγραφής. Έκοψε τον συνειρμό και ξεκίνησε έναν άλλον . ….

 Ξαφνικά όλα χάθηκαν από μπροστά μου και βρεθήκαμε μόνοι μας. Εγώ και αυτή. Άρχισα να της μιλάω…

« Βλέπω ότι και εσύ όπως και εγώ έχεις νιώσει. Μου το λέει το βλέμμα σου. Είναι ίδιο με το δικό μου. Μπορεί να μην ξέρω τι προκάλεσε την θλίψη σου αλλά ξέρω πολύ καλά τι περνάς. Δεν θα σου πω τα τυπικά λόγια όπως θα το ξεπεράσεις. Κάτι ειπωμένο τόσες φόρες που τώρα πια ηχεί σαν ψέμα. Ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα το ξεπεράσεις. Μου το λένε τα μάτια σου.

Σε παρακαλώ μη με κοιτάς παράξενα. Λέω την αλήθεια. Βαθιά μέσα σου νιώθεις τα λόγια μου. Μην νομίζεις ότι αυτά που κρύβεις στην καρδιά σου θα μείνουν στην κρυψώνα τους. Έχουν ένα περίεργο τρόπο να βγαίνουν στην επιφάνεια. Όσο βαθιά και αν τα έχεις θάψει.

Είσαι σε μια κατάσταση που ξεφεύγει από το μέσο όρο. Από κάτι που θεωρείς κανονικό. Όπως και εγώ. Σε όλη μου τη ζωή αγωνιζόμουν για να ξεφύγω από αυτό το μέσο όρο. Από το κάτι κοινό. Αυτή η λέξη μου φαινόταν άδεια. Προκαλούσε την αποστροφή μέσα μου. Βέβαια τώρα οι όροι έχουν αλλάξει. Πιστεύω ότι αυτό που έχω περισσότερο ανάγκη στη ζωή μου είναι μερικά κλισέ.

Δεν θα πιστέψεις πόσο θέλω να μπω σε αυτό το μέσο όρο. Θέλω πάρα πολύ μια ήρεμη ζωή. Γεμάτη από κοινοτυπίες. Να σταματήσουν οι σκέψεις και όλα αυτά που με κρατάνε πίσω. Θέλω μια κοινή σχέση. Κοινούς φίλους.  Αυτές τις επίσης κοινές στιγμές που μπορούν να δώσουν τόση ευτυχία. Ναι, θέλω κάτι τόσο κοινό όσο η ευτυχία. Έχεις ανάγκη και εσύ από μερικά κλισέ στην ζωή σου.

Δεν λέω ότι μπορεί να στα δώσω εγώ. Μπορεί ναι ίσως και όχι. Αυτό που λέω είναι ότι είμαστε δύο άνθρωποι που έχουν τις ίδιες ανάγκες. Κάτι εξαιρετικά σπάνιο.

Να το και πάλι.

Μιλάω για μέσο όρο και εμφανίζεται κάτι σπάνιο. Ίσως επειδή αυτή η έννοια με γοητεύει. Όπως και η παρουσία σου. Αυτή η στιγμή μπορεί να μην είναι κατάλληλη για πρώτα βήματα. Ποια όμως είναι η σωστή στιγμή για οτιδήποτε ;

Θα καταλάβουμε ποτέ ;

Ίσως όχι.

Μπορεί τελικά η στιγμή να στερείτε σημασίας. Και το μόνο που να έχει ουσία να είναι το πρώτο βήμα ως πράξη. Δεν θα αφήσω τις αναμνήσεις να με κρατήσουν δέσμιο τους. Δεν πρέπει να τις αφήσεις ούτε  εσύ.»

Πάλι ξαφνικά και το ίδιο απότομα όλα  βρέθηκαν ξανά μπροστά μου. Η μουσική  οι φωνές τα  γέλια και ο κόσμος. Το ταξίδι σταμάτησε. Από ότι φάνηκε έφτασα στον προορισμό μου. Ήπια το ποτό μου άσπρο πάτο. Σηκώθηκα πάνω. Πήγα προς το μέρος της. Στάθηκα πλάι της. Άρχισα να της μιλάω.

«Γεια σου, με λένε Χρήστο…»