Για χρόνια όταν βλέπαμε ένα βουλευτή η ένα υπουργό τρέμαμε από το σοκ και το δέος. Ήτανε λες και βλέπαμε τον Έλβις Πρίσλεϊ ξαφνικά στην γειτονιά μας. Το πιο τραγικό από όλα είναι ότι ακόμα και αν ξέραμε ότι έχει πει ψέμματα έχει κλέψει κτλ του συμπεριφερόμασταν με σεβασμό. Με μια δουλικότητα θα έλεγα. Πότε δεν μπόρεσα να χωνέψω γιατί ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει, μοχθήσει και δημιουργήσει στην ζωή του, στεκόταν προσοχή μπροστά σε ένα κοπρόσκυλο....
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι στο δημόσιο στο στρατό ή οπουδήποτε αλλού δεν υπήρχε ένας έστω άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν. Που μπορούσε να καταλάβει και δεν το δεχότανε αλλά δεν έκανε τίποτα για αυτό. Ο λόγος φαντάζομαι ότι ήταν ο φόβος. Όποιος τολμούσε να κάνει κάτι ή να πει κάτι τον στέλνανε στο σπίτι του. Στα κόμματα πάλι οι άνθρωποι που πηγαίνανε μπροστά ήτανε φερέφωνα. Άνθρωποι χωρίς απόψεις, βιώματα, και ουσιαστικές εμπειρίες. Το καλλίτερο προσόν σε ένα κόμμα είναι να λες πάντα ναι. Όποιος είχε την κακή συνήθεια να ρωτάει γιατί ή χειρότερα να λέει όχι τον διώχνανε ή τον παρατούσανε.