Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Σκέψεις

Για χρόνια όταν βλέπαμε ένα βουλευτή η ένα υπουργό τρέμαμε από το σοκ και το δέος. Ήτανε λες και βλέπαμε τον Έλβις Πρίσλεϊ ξαφνικά στην γειτονιά μας. Το πιο τραγικό από όλα είναι ότι ακόμα και αν ξέραμε ότι έχει πει ψέμματα έχει κλέψει κτλ του συμπεριφερόμασταν με σεβασμό. Με μια δουλικότητα θα έλεγα. Πότε δεν μπόρεσα να χωνέψω γιατί ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει, μοχθήσει και δημιουργήσει στην ζωή του, στεκόταν προσοχή μπροστά σε ένα κοπρόσκυλο....
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι στο δημόσιο στο στρατό ή οπουδήποτε αλλού δεν υπήρχε ένας έστω άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν. Που μπορούσε να καταλάβει και δεν το δεχότανε αλλά δεν έκανε τίποτα για αυτό. Ο λόγος φαντάζομαι ότι ήταν ο φόβος. Όποιος τολμούσε να κάνει κάτι ή να πει κάτι τον στέλνανε στο σπίτι του. Στα κόμματα πάλι οι άνθρωποι που πηγαίνανε μπροστά ήτανε φερέφωνα. Άνθρωποι χωρίς απόψεις, βιώματα, και ουσιαστικές εμπειρίες. Το καλλίτερο προσόν σε ένα κόμμα είναι να λες πάντα ναι. Όποιος είχε την κακή συνήθεια να ρωτάει γιατί ή χειρότερα να λέει όχι τον διώχνανε ή τον παρατούσανε.  

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Ωδή κατά της τελειότητας


Θέλω να γράψω κάτι όμορφο αλλά δεν μου βγαίνει. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχω πάθει και πανικοβάλλομαι όταν κάθομαι μπροστά σε μια κενή σελίδα ανήμπορος να την γεμίσω με λόγια όπως της αξίζει. Πολλοί θα λέγανε ότι δεν έχω τίποτα να πω….. Ίσως να έχουν δίκιο. Άλλα επειδή είμαι ένα εξαιρετικά αλαζονικό καθίκι θα προσπαθήσω να τους βγάλω όλους ψεύτες και μαλάκες.
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος με ποιο τρόπο θα το κάνω αλλά πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω…. Και αυτό είναι το μοναδικό που μετράει. Το όνειρο μωρό μου… Το μόνο πραγματικό εισιτήριο για το κάθε προσωπικό παράδεισο.
Ότι θα γράψω θα είναι σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό είναι επικίνδυνο όπως λένε με στόμφο ορισμένα άλλα καθίκια που δεν έχουν ιδέα από λογοτεχνία. Ξεχνάνε κάτι πάρα πολύ βασικό. Η λογοτεχνία είναι τέχνη. Δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο και σε κανένα πανεπιστήμιο. Δεν υπάρχουν κανόνες και νόμοι. Είτε το έχεις είτε δεν το έχεις. Και το σε ποιο πρόσωπο γράφεις δεν παίζει την παραμικρή σημασία. Θα κλείσω αυτήν την μικρή αλλά σημαντική παρένθεση λέγοντας ένα μεγάλο άντε και γαμήσου ξεχωριστά σε κάθε ένα από αυτά τα καθίκια και θα συνεχίσω παραθέντωντας το λόγο που γράφω στο πρώτο πρόσωπο.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Θεραπεία (η ασθένεια)

Όταν ήμουν μικρός ονειροπολούσα πάρα πολύ. Εστίαζα το βλέμμα μου σε ένα σημείο και ο νους μου ταξίδευε…. Δεν ήταν κάτι υπερφυσικό…. Όλοι οι πιτσιρικάδες το κάνουν… Η παιδική μου ηλικία  ήταν  δύσκολη. Όλοι ήταν εχθρικοί απέναντι μου χωρίς να καταλαβαίνω γιατί. Τώρα βέβαια ξέρω…….
Προσπαθούσα άπειρες ώρες να καταλάβω γιατί. Μα το μόνο που με έβρισκε ήταν μια ζοφερή αίσθηση. Κάτι άσχημο για μένα. Κάτι ανείπωτο….
Έτσι ήθελα να ξεφεύγω. Έκανα  πνευματικά ταξίδια που με ηρεμούσαν. Πήγαινα σε χώρες μακρινές και μαγικές. Ζούσα το μέλλον όπως θα ήθελα να είναι, καθώς και το παρελθόν. Επίσης όπως θα ήθελα να είναι. Τα πάντα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού φαντάζουν πολύ πιο ρομαντικά. Όμως τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά τα ταξίδια με ηρεμούσαν επειδή με οδηγούσαν.  Από την πραγματικότητα σε ένα όνειρο και στην συνέχεια από το όνειρο στην πραγματικότητα…..
Όχι…. Δεν με ηρεμούσαν μόνο….. Δεν ήταν μόνο ότι έβλεπα όλα αυτά που ήθελα αλλά επειδή τρέφανε μέσα μου  ελπίδες.
Δημιουργήσανε την ιδέα και στην συνέχεια την πεποίθηση ότι τη μοίρα μου την  ελέγχω εγώ ο ίδιος. Και κανένας άλλος…… Είναι σαν να φιλοτεχνείς το δικό σου έργο τέχνης.
Παίρνεις μια άμορφη μάζα και την σκαλίζεις. Στην αρχή δεν βγάζει νόημα ούτε θα μπορούσες να το πεις όμορφο. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι κάνεις. Περιπαιχτικά λόγια και γέλια ακούγονται γύρω σου

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Περιπλανήσεις.

Έχω τάσεις φυγής. Μου αρέσει να κάνω βόλτες στους δρόμους με τα πόδια. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Βλέπω τα πρόσωπα τους και προσπαθώ να φανταστώ την ιστορία πίσω από τις μάσκες της καθημερινότητάς τους. Ακούω τις φωνές τους. Όχι αυτά που λένε αλλά το τόνο της φωνής τους. Και από εκεί προσπαθώ να δω αν είναι ευτυχισμένοι, εκνευρισμένοι ή προβληματισμένοι. Βλέπω τα μάτια τους. Αν έχουν λάμψη  ή αν είναι σκοτεινά.
Σαν εκείνη τη μέρα που ήμουν στον ηλεκτρικό. Το βαγόνι ήταν γεμάτο με κόσμο. Όλοι εκνευρισμένοι επειδή ήμασταν στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες. Ξαφνικά είδα κάποιον που η εμφάνιση του μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. Θυμάστε στις Ελληνικές ταινίες που το ρόλο του ρουφιάνου το παίζανε κάτι στρυφνοί και πανάσχημοι τύποι ;
Κάπως έτσι ήταν και αυτός. Ψηλός, πολύ αδύνατος, πολύ μεγάλα μάτια που πεταγόντουσαν έξω

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Κάτι Σαν Ένα Ποίημα...


Ποια μυσταγωγία κρύβεται πίσω από δύο μάτια. Ποιό το αέναο παραμύθι τους;
Ποιος μύθος μυστηρίου νεογέννητων ονείρων βρεφοκτόνος κυλάει πίσω από δύο μάτια;
Γοητευτικά ερωτηματικά…. Αποστομωτικά αποσιωπητικά…..
Παράξενοι τρόποι… Ακόμα πιο παράξενα φτερά. Η πτώση του Ίκαρου μέσα σε ωκεανό ψυχοτρόπων φαρμακευτικών σκέψεων.
Γενναίων συνειρμών…. Δεν θα της ξαναμιλήσω….
Ασφαλών συμπερασμάτων….. με πρόδωσε…….
Η στέψη της βασίλισσας απόγνωσης…… Γιατί πάλι ;
Παράξενοι τρόποι…. Γεννοβολούν άυπνες νύχτες..

Δείγμα Δημιουργικής Γραφής.

Έξω από το παράθυρο η βροχή μοιάζει ακίνδυνη. Σχεδόν γλυκιά. Η οσμή του βρεμένου χώματος είχε διαπεράσει τους τοίχους του σπιτιού. Καθώς και τα φράγματα της ψυχής μου. Ένιωθα διαποτισμένος από την αίσθηση της. Σαν να εμβαπτιζόμουν σε μια λίμνη  κάθαρσης. Ένα κομμάτι μου ήταν σαν να μου ψιθύριζε να βγω έξω από το σπίτι και να ξαπλώσω στο βρεγμένο χώμα για να δεχτώ την βροχή σαν το δικό μου προσωπικό μεσσία.
Το άλλο κομμάτι του εαυτού μου όμως μου φώναζε με μια τσιριχτή φωνή ότι δεν θα την γλίτωνα τόσο εύκολα. Πριν την κάθαρση έπειτε η Νέμεσις. Και αυτό με έκανε να νιώθω ακόμα περισσότερο βρώμικος. Με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να βγω έξω πετώντας τα ρούχα μου. Για να ξεπλύνω το γυμνό σώμα μου από τις αμαρτίες του.
Ευσεβής πόθοι …. 

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Δεν Θελουν Να Κοιταμε Τα Αστερια.

Κοντεύει άνοιξη. Είναι Μάρτης. Στις αρχές του αυτός ο μήνας είναι μίγμα χειμώνα και καλοκαιριού. Τουλάχιστον αυτές τις μέρες. Ο καιρός έχει τρελαθεί. Ανάβω ένα τσιγάρο και πετάω το σπίρτο. Σβήνει πριν πέσει κάτω.
Είμαι ένας ακόμα από τους ανθρώπους που σκέφτονται τον καιρό επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να σκεφτούν.
Δεν πειράζει…..
Άλλωστε η νύχτα δεν προσφέρεται για βαθιές πνευματικές αναζητήσεις. Χαμογελάω και δοκιμάζω να περπατήσω ένα άγνωστο σοκάκι. Ίσως να βρω ένα ακόμα μπαρ. Το κέντρο της Αθήνας είναι γεμάτο από αυτά. Είναι τόσα πολλά που ακόμα και μετά από πέντε χρόνια πάντα βρίσκω κάτι καινούργιο. Κάτι άγνωστο.
Σηκώνω το κεφάλι προς τα πάνω. Το μόνο που βλέπω είναι οι βεράντες των πολυκατοικιών.
Χαμογελάω γιατί θυμήθηκα κάτι. Ένα φίλο μου όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα. Για κάποιο ακαθόριστο λόγο τον είχανε αηδιάσει όλες αυτές οι τεράστιες πολυκατοικίες. Ποτέ του δεν μπόρεσε να εξηγήσει τον λόγο. Ήταν ένα συναίσθημα που το ένιωθε βαθιά μέσα στα σωθικά του. Κάτι σαν ασφυξία. Μέχρι που ένα βράδυ ήρθε η δικιά του προσωπική αποκάλυψη.
Πάλι στο κέντρο της Αθήνας. Βγαίναμε από ένα μπαρ. Μόνο ο διάολος ξέρει πόσο μεθυσμένοι

Ενα Βράδυ Στην Αθήνα.

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτήν την αφήγηση. Και αυτό είναι η πιο δυνατή αφορμή για να γράψει κανείς. Αυτό το κείμενο μου φαίνεται πως θα είναι μέτριο η κάτω του μετρίου αλλα δεν πειράζει. Αν βαρεθεί κανείς μπορεί απλα να σταματήσει να διαβάζει. Ήταν ένα βράδυ παρασκευής. Με έιχανε καλέσει σε ένα πάρτυ μια συνάδερφος απο την δουλειά. Δεν μπορούσα να το αποφύγω. Έτσι λοιπόν πήγα με ενισχύσεις. Πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου που έχει την κακή συνήθεια να μην μου λεεί όχι. Δεν μου πήρε και πάρα πολυ ώρα να τον πείσω. 
Απλά ενίσχυσα την θέλξη της πρότασης μου με μερικές λέξεις κλειδία που σχεδόν πάντα ξεκλειδώνουνε τις θύρες της πιο καλής διάθεσης μας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε το βράδυ μας όπως συνηθίζουμε...Πρώτα ένα χαλαρό ποτάκι στο κέντρο. Το κέντρο της Αθήνας εμένα με υπνωτίζει. Μάλλον μέρος του εαυτού μου.  Κρύβει τόσο μεγάλες υποσχέσεις....πάντα ηδονής. Και αυτό που με έχει εθίσει είναι ότι ειλικρίνα ποτέ δεν γευτικα το πραγματικό μεγαλείο της. 
 Όσο πίναμε το ποτό μας λοιπόν θαυμάζαμε γυναικεία οπίσθια και κάναμε χιουμορ τουαλέτας. Η πιο άχαρη ανωριμότητα ορισμένες φορές κρύβει μια πολύ ιδιαίτερη φιλοσοφία ή μια ομορφα μασκαρεμένη δικαιολογία. Όπως και να έχει η ώρα πέρασε και ξεκινήσαμε να πάμε στο σπίτι που γινόταν το πάρτυ.
Καθώς πηγαίναμε μεσα στο μυαλό μας διαδραματίζοταν σενάρια που βάζανε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μας. Φτάσαμε στην πόρτα του διαμερίσματος. Η μουσική ακούγοταν δυνατά. Μέτα απο

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Δια.. λογοι.

Είναι χαμένο το παιχνίδι…. 
Μαλακίες…
Κοίτα μπορεί να χάσαμε μια μάχη αλλά όχι και το πόλεμο…
Φιλοσοφικές μαλακίες……
Είσαι  πολύ αρνητικός
Τουλάχιστον δεν είμαι πολύ μαλακας….
Το νόημα της ζωής είναι να σου παίρνουνε πίπα ενώ εσύ φτιάχνεις την καινούργια γραβάτα σου στο καθρέφτη…..
Το νόημα της ζωής…. Τι θα μπορούσε να ξέρει  ένα καθίκι σαν εσένα για το νόημα της ζωής? Μαλακα …. Η ζωή είναι μια γραμμική πορεία προς το θάνατο…. Όμως εγώ υπόσχομαι ότι μέχρι να φτάσω εκεί θα είμαι τόσο μεθυσμένος που δεν θα μου καίγεται καρφάκι….
Άκου τώρα τι λες…..

Νεκρές Μέρες.

Παλια είχα την αυταπάτη οτι μπορούσα να γράψω. Κάθε μέρα προσπαθούσα να γράψω απο μια σελίδα που μου πρόσφερε μια παρωδική αίσθηση ικανοποίησης. 
Κάθε γεμάτη σελίδα έστω και αν την γέμιζα με αηδίες την ένιωθα σαν να νίκουσα μια μάχη με τον διάολο.
Ήμουν μικρός όταν το άρχισα αυτό.....ίσως αγνός...σίγουρα ρομαντικός....δεν ξέρω....
Μετά απο αρκετές μάχες με την κενή σελίδα η καρδία μου άρχισε να αποσπάται απο αυτην την συνήθεια, την κακή και την παράξενη....
Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι ποτέ δεν θα έκδιδα βιβλίο.....Μην ξεχνάτε ότι στην Ελλάδα πας μπροστά μόνο αν είσαι μάγκας, και εγώ το δηλώνω ευθαρσώς ότι μάγκας δεν είμαι....
Προσπάθησα να ξεχάσω ότι κάποτε είχα την αυταπάτη ότι μπορούσα να γράψω.....τελείωσα τις σπουδές μου..έπιασα δουλειά....άρχισα άλλες σπουδές...
Έχω να πιάσω την πένα μου κάπου στα 3 γεμάτα χρόνια.. Όμως καποιες στιγμές δεν μπορώ να αντιστάθω στην σκέψη...κάποιες άκυρες στιγμές με όμορφες οσμές, ματιές που δεν ξεχνιούνται...στιγμές που συμβαίνουν γύρω μας τόσα πράγματα που σε κάνουν να θέλεις να εκραγείς. Όχι επειδή αυτά που συμβαίνουν είναι άσχημα και άδικα. Αλλα επείδη μου αποδεικνύουν οτι η ανεκτικότητα έχει μπερδευτει συγκυριακα ίσως με την οκνηρία.
Μια στιγμή έχει πολυ μεγάλη δύναμη γιατί μπορεί να σε πείσει να πάρεις μια πολυ μεγάλη απόφαση. Εμένα πάλι το σύνολο όλων μου αυτων των στιγμών τα τελευταια 3 χρονια με κάνανε να πάρω μια απόφαση. Ότι γράφω το γράφω για μένα αλλα δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό. Πάντα ήθελα τα κείμενα μου να διαβαστούν απο αλλους ανθρώπους. Μπορεί και να είμαι ψώνιο....αλλα ο σκοπός μιας σελίδας γεμάτης με λέξεις που σχηματιζουν προτάσεις και αυτες με την σειρα τους εικόνες είναι να διαβαστεί. Να μεταδωθεί.. Δεν με νοιαζει πλεόν αν καποιος κάνει copy paste....Δεν θέλω να εκδώσω βιβλίο...τι σκοπό θα είχε αλλωστε απο την στιγμή που μπορώ εδώ να ικανοποιήσω την ιδιοτροποία μου. Τα λεφτά έρχονται και φεύγουν. Δεν μπορούν να κάνουν και αλλίως. Δεν θα με χαλούσε να πληρωνομαι για να γράφω....αλλά μια πληρωμένη πένα δεν είναι ελεύθερη. Και εγώ δεν έχω χρόνο για τις μαλακίες των αλλων.....