Πριν όλα πάνε στο διάολο......

Υπάρχει ένα είδος υποκουλτούρας που στηρίζετε πάνω στο εξής απόφθεγμα. Ότι είναι να πάει στραβά θα πάει στραβά. Και έχουν δίκιο…. Δεν αρκεί τίποτα παραπάνω από ένα γεγονός που θα θέσει σε λειτουργία μια αλυσίδα δράσεων και αντιδράσεων που με την σειρά τους δημιουργούν μια σειρά γεγονότων. Δυσάρεστων ή ευχάριστων γεγονότων…. Βλέπεις όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση πανικού οι αποφάσεις που παίρνεις είναι κάπως  επηρεασμένες. Η αίσθηση του σωστού μπερδεύετε λιγάκι με την αίσθηση του λάθους…

Αλλά για να αρχίσω να περιγράφω τα γεγονότα θα πρέπει να αρχίσω από το βράδυ της προηγούμενης μέρας. Επιτέλους κατάφερα να βγω έξω με την Ελένη. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το θεωρούσα κατόρθωμα αλλά δυστυχώς όπως όλες οι Ελληνίδες κατάφερε να μου σπάσει τα νεύρα πριν πει το ναι που θα έλεγε ούτως η άλλως. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει με τις γυναίκες σήμερα.  Νομίζουν ότι πρέπει να μας σπάσουν τα νεύρα με ένα σωρό μαλακίες που βλέπουν στην τηλεόραση για να φανούν κάπως. Πως κάπως δεν ξέρω… δεν θέλω να μάθω… Αυτό που ξέρω είναι ότι σε λίγο καιρό θα
κλείσουν όλους τους άντρες στο ψυχιατρείο…. Και αυτό δεν πηγάζει από ανασφάλειες ή από τραυματικές παιδικές εμπειρίες. Πηγάζει από το γεγονός ότι όλες μεγαλώσανε σαν γκόμενες και όχι σαν άνθρωποι. Κάτι που φυσικά επιδείνωσε η κακή τηλεόραση. Όταν εγώ διάβασα Νίτσε για να πετάω έξυπνες ατάκες η Ελένη έβλεπε σαπουνόπερες….

Παρασύρθηκα από το μισογυνιστικό παραλήρημα μου πάλι. Η Ελένη ήταν μελαχρινή με μεγάλο στήθος. Θα προτιμούσα μια ξανθιά όπως όλος ο παγκόσμιος ανδρικός πληθυσμός αλλά η Ελένη είχε μεγάλο στήθος.

Ήταν όμορφη κοπέλα και όταν ξεχνιότανε μπορούσε να κάνει μια κάπως έξυπνη κουβέντα. Βασικά η Ελένη και εγώ μοιάζαμε στον εγωισμό μας. Εγώ δεν μπορούσα να δεχτώ τα όχι της και αυτή δεν μπορούσε να δεχτεί τους όρους μου. Η συμβατότητα έλκει. Πήγαμε για ένα ποτό. Το ένα ποτό γίνανε δύο και πριν το καταλάβουμε φτάσαμε στο πέμπτο. Νομίζω ότι η υπερκατανάλωση αλκοόλης οφείλετε στο ότι δεν άντεχα το ανούσιο παιχνίδι της. Τα ποτά τα κερνούσα το ένα μετά το άλλο όχι για να μεθύσω την Ελένη αλλά επειδή δεν αντέχω να πίνω μόνος μου. Τέλος πάντων… Αφού η Ελένη κατάλαβε ότι μου έσπασε τα νεύρα και αφού θεώρησε ότι επιτέλους φάνηκε κάπως  τότε άφησε να κυλίσουν οι στιγμές μας όπως θα έπρεπε. Ενέδωσε επιτέλους στην φυσική ροή των πραγμάτων και στις οφείλω να ομολογήσω λίγο παράξενες ορέξεις μου.

Καταλήξαμε στο σπίτι μου. Όπως όλοι θέλω να πιστεύω οι άνδρες έτσι και εγώ έχω τα βίτσια μου. Ωστόσο υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο κανονικό ή επιτρεπτό και στο άρρωστο. Φυσικά μου αρέσουν πρωτοβουλίες όπως παιχνιδάκια με λειωμένο κερί ή  μασάζ με αιθέρια έλαια. Διάολε…. το ιδανικό είναι να συμβούν και τα δύο. Όμως μερικές φορές μπορεί να συμβεί κάτι που
σοκάρει. Δυσάρεστα ή ευχάριστα. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι η Ελένη ήταν πολύ τρυφερή. Χάδια φιλία και παρεμβάσεις σε κάπως πιο προσωπικές περιοχές του σώματός μου με έναν τρυφερό τρόπο. Ωστόσο όταν ξεκλείδωσα την πόρτα του σπιτιού μου την ίδια στιγμή ήταν σαν να ξεκλείδωσε ο άλλος εαυτός της Ελένης. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μας και γύρισα να την αντικρίσω φορώντας το πιο γοητευτικό χαμόγελο μου….. ο πόνος από το πρώτο χαστούκι δεν ήταν και τόσο έντονος. Όμως η έκπληξη ήταν αυτό που πόνεσε περισσότερο από το ίδιο το χαστούκι.  

 Η Ελένη με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο που σχεδόν με τρόμαζε απολάμβανε την πρώτη της νίκη σκοτώνοντας παράλληλα τις προσδοκίες μου για μια ήσυχη, ήρεμη και ηδονική βραδιά.  Με έπιασε από το γιακά και με τράβηξε πάνω της. Με φίλησε τόσο δυνατά που πόνεσαν τα χείλια μου. Τόσο έντονα που μου θύμισε την πρώτη φόρα που συστήθηκα αυτοπροσώπως με μια γροθιά.

Πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε την αγκάλιασα και άρχισα να την φιλάω στο λαιμό. Δεν το έκανα επειδή το ένιωθα. Το έκανα για να αναλάβω την πρωτοβουλία και ίσως να γλιτώσω  από πιθανό ξυλοδαρμό. Όπως την κρατούσα αγκαλιά την πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί προσπάθησε να μου ρίξει ένα ακόμα χαστούκι αλλά την πρόλαβα. Της έπιασα απότομα το χέρι και την έσπρωξα στο κρεβάτι. Άναψα ένα κερί ενώ η Ελένη ξεκούμπωνε σιγά σιγά τα κουμπιά από το πουκάμισο της. Το στήθος της κόντευε να σπάσει το στηθόδεσμο της…. Τελικά μάλλον θα περνούσα καλά απόψε. Ξαναφόρεσα το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο και σαν ευγενικός κύριος που είμαι την βοήθησα με τα υπόλοιπα ρούχα της.

Πλάγιασα δίπλα της και χαθήκαμε σε μια ξέφρενη δίνη. Ανάλλαγων μεταξύ διάθεσης και στιγμών. Από γλυκά χάδια σε προσπάθεια επιβολής. Τελικά ακόμα και στο κρεβάτι η μάχη των φύλων δεν σταματάει. Απλά υπάρχει το σημείο που πέρα από αυτό δεν σε νοιάζει και δεν την ενδιαφέρει. Απλά σταματάς να προσπαθείς και δηλώνεις υποταγή όχι στην ή στον σύντροφο σου αλλά στις στιγμές. Ίσως στο ένστικτο. Της αυτοσυντήρησης,της αναπαραγωγής ή σε αυτό που μερικοί προτιμούν να αποκαλούν έρωτα. Δεν ξέρω… δεν είμαι ποιητής… Φιλόσοφος ίσως αλλά αυτό είναι ένα θέμα που μπορεί να το εξηγήσει καλλίτερα ένας ποιητής. Γιατί χρειάζεται ένας ιδιαίτερος συνδυασμός από λόγια…. Σαν μια σειρά από διαφορικές εξισώσεις που μόνο ένας μυημένος  στα μυστικά του κόσμου μαθηματικός των λόγων μπορεί να εξηγήσει…

Τελικά αυτό είναι το πιο όμορφο σημείο σε μια σχέση. Όταν όλες οι δικαιολογίες και όλα τα παιχνίδια σταματάνε και απλά αφήνεσαι…  Και η Ελένη αφέθηκε αυτό ήταν γεγονός. Και καθώς βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε αυτήν την υπέροχη  άβυσσο όλες οι αμφιβολίες μου και όλες οι κακές κρίσεις μου για την Ελένη εξανεμιζόταν η μια μετά την άλλη. Είχα πάρα πολύ καιρό να νιώσω έτσι… τόσο όμορφα. Η Ελένη ξαφνικά σηκώθηκε χαρίζοντας μου μια καλλίτερη οπτική γωνία του σώματος της.

 Ένιωθα την καρδία μου να σταματάει και να ξαναρχίζει απότομα πιέζοντας γλυκά το αίμα στο κεφάλι μου. Ηλεκτρισμός……

Κάθισε πάνω μου και άρχισε εναλλακτικά να φιλάει και να δαγκώνει. Κατανάλωση…..

Την έπιασα και την φίλησα… Σκέφτηκα να της πετάξω καμία χαριτωμένη ατάκα αλλά τελικά δεν είπα τίποτα. Απλά την κοίταξα στα μάτια για στιγμή και την ξαναφίλησα. Ότι και να έλεγα θα ήταν ψέμα …ειλικρίνεια.

Συνεχίσαμε όλη την νύχτα. Μέχρι το πρώτο φώς. Και μετά κοιμηθήκαμε αγκαλιά εξαντλημένοι όπως ήμασταν.  Όταν ξύπνησα η Ελένη ήταν ήδη ξύπνια. Καθόταν δίπλα μου και με κοιτούσε. Δεν ξέρω αν τρόμαξα αλλά ένιωσα λίγο περίεργα. Με ρώτησε πως νιώθω. Θα μπορούσα να πω ένα σωρό πράγματα. Όμως απλά της χαμογέλασα. Την ρώτησα αν θέλει καφέ.. έγνεψε καταφατικά. Σηκώθηκα απότομα και ανακουφισμένος. Πήγα στην κουζίνα και έφτιαξα δυο καφέδες. Η τεχνική μου στο καφέ είναι αποτέλεσμα συνεχών δοκιμών μιας πενταετίας. Μπορώ να πω πως την έχω τελειοποιήσει. Βέβαια είναι λίγο χρονοβόρα αφού απαιτεί σιγοβράσιμο και συγκεκριμένη μέθοδο χτυπήματος του καφέ. Δεν θα περιγράψω την διαδικασία. Είναι το πιο σημαντικό μυστικό μου.

Μπήκα στο δωμάτιο κρατώντας το δίσκο με τους καφέδες. Η Ελένη είχε σηκωθεί και έβαζε τα ρούχα της. Την ρώτησα αν βιαζόταν τόσο πολύ να φύγει. Με ρώτησε αν ήταν τόσο δύσκολο να της πω πως νιώθω…. μπορούσε να ήταν ένα τόσο όμορφο πρωινό όσο όμορφη ήταν η βραδιά μας. Έπρεπε όμως όλα να πάνε στο διάολο….