Όσο απομακρύνομαι από κάποια χθες τόσο περισσότερο με πιάνει ένα σχεδόν ανεξήγητο συναίσθημα. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι είμαι υποκείμενος στους νόμους της φύσης. Και ότι κάθε χρόνο τα κεράκια στην τούρτα μου αυξάνονται.
Μπορεί να έχω αρχίσει να γίνομαι νοσταλγικός….. δεν ξέρω. Βέβαια όσο αυξάνονται οι αποστάσεις τόσο αυξάνονται οι σκέψεις.
Μου λείπουν τα λάθη μου…
Μου λείπουν οι φίλοι μου…
Μου λείπει η Αθήνα μου..
Απόψε βρέθηκα σε μια φάση που με έστειλε στα φοιτητικά μου χρόνια. Γελούσα μόνος μου σαν μαλάκας… Θυμήθηκα πως πέρασα μερικά από τα μαθήματα μου…. Φυσικά δεν θυμήθηκα το διάβασμα αλλά τις απατεωνιές μου.
Θυμήθηκα τις τότε απορίες μου για την ζωή και τις τότε ανησυχίες μου. Μου φαίνονται όλα τόσο ακίνδυνα τώρα… σχεδόν γλυκά..και ας πονούσαν τότε..
Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι στην ζωή μου. Χωρίς GPS και χωρίς χάρτη. Το ποια κατεύθυνση θα διαλέξω δεν έχει την παραμικρή σημασία… Ξέρω όμως ότι δεν θα με
οδηγήσει πίσω σε όλα αυτά που μου είναι γνώριμα. Και αυτό είναι κάτι που παίζει τα παιχνίδια του μέσα στο μυαλό μου. Δεν είναι ότι είμαι μόνος μου. Αν το καλοσκεφτείς στην τελική πάντα μόνος σου είσαι.
οδηγήσει πίσω σε όλα αυτά που μου είναι γνώριμα. Και αυτό είναι κάτι που παίζει τα παιχνίδια του μέσα στο μυαλό μου. Δεν είναι ότι είμαι μόνος μου. Αν το καλοσκεφτείς στην τελική πάντα μόνος σου είσαι.
Είναι ότι μπορεί να φοβάμαι αυτό που αναπόφευκτα πρέπει να κάνω. Μπορεί στην αρχή να χαθείς για λίγο στην μαγεία του καινούργιου. Αλλά είναι επίσης αναπόφευκτο να σκεφτείς την επιστροφή σου. Το πότε θα γίνει και το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει. Το τι έχασες….
Δεν υπάρχει μέρος σαν το σπίτι σου. Και αναρωτιέμαι που θα βρεθώ στην συνέχεια και ποιο μέρος θα παίξει το υποκατάστατο του σπιτιού μου.
Την αμέσως επόμενη στιγμή ωστόσο σκέφτομαι ότι έχω μια ευκαιρία να δω που θα φτάσω. Όχι, δεν θέλω να γίνω αστέρι ούτε θα πάω στον X – Factor. Απλά νιώθω σαν να βρίσκομαι στο αμάξι μου. Και να οδηγώ στο μέλλον μου. Φυσικά η όπισθεν χαλασμένη. Και οι δρόμοι μπροστά άγνωστοι. Αναρωτιέμαι τι σοι ανθρώπους θα γνωρίσω. Ήδη γνώρισα αρκετούς. Μερικούς καλούς άλλους κακούς. Κάποιους άλλους απολίτιστους και μερικούς κρυόκωλους. Είδα ομορφιές αλλά και ασχήμιες. Δεν είναι όλα ρόδινα ούτε ονειρικά πλασμένα. Ήδη είχα τις απογοητεύσεις αλλά και τα τυχερά μου.
Άλλα ξεχνάω…. νομίζω πως έχω ξαναγράψει για αυτό σε άλλη φάση…. σε άλλο διήγημα… Ήταν προφητικό… Το κάθε τέλος είναι μιαν αρχή. Το κάθε τέλος πονάει και η κάθε αρχή φοβίζει. Αλλά η κάθε αρχή μπορεί και να είναι το πρελούδιο μιας όμορφης ιστορίας. Και ας είναι σαν μια ξένη ταινία που μιλάνε όλες τις γλώσσες του Ισραήλ εκτός από Ελληνικά.
Ο τίτλος δανείστηκε από ομώνυμο track των Deep Dish.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου