Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Η Φωνη μου..

Νομίζω πως κάποιες στιγμές μπορώ να ακούσω την φωνή μου. Να μου μιλάει ήρεμα και χαμηλόφωνα. Να μου λέει... Χρήστο μπορείς και να μη το κάνεις αυτό... Είναι χαζομάρα αυτο που πας να κάνεις...
Αλλα απο την άλλη δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό. Και κάνω ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που ακούω να λέει η φωνή.Λογια σύνεσης και ευπρέπειας... όλα φεύγουν όπως ακριβώς ήρθαν. Έχω το δικαίωμα να χαθώ στο λαβυρινθο της δικιάς μου άλογης λογικής. Το κάνω με πλήρη συνειδηση. Η επιλογή είναι νηφάλεια (το κατά δύναμην) σχεδόν ψυχρά υπολογισμένη. Όμως απο την στιγμή που ξέρω πως θα καταλήξει δυστυχώς δεν μπορώ να αφοσιωθώ στην πράξη.Ένα χαμόγελο το εκβιάζω...αλλά μέχρι εκεί. Αλλα διάολε αυτό σχεδόν ποτέ δεν αρκεί.
Με νιώθεις;
Μάλλον όχι...
Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο;
Κάποια στιγμή οι δικαιολογίες τελειώνουν. Χάνουν την αξιοπιστία τους. Οι μάσκες πέφτουν. Το χαμόγελο γίνετε μια άχαρη γκριμάτσα. Η αλήθεια λάμπει. Έκανα αυτό το πράγμα γιατί απλά έπρεπε να κάνω κάτι. Και το κάτι πάντα φαντάζει πιο ευγενές απο το τίποτα. Δεν θα προσπαθήσω να εξευγενίσω την πράξη. Ξέρω ότι μερικές φορές είμαι μεγάλος κάφρος.......τις περισσότερες φορές είμαι μεγάλος κάφρος.
Και η όλη η ιστορία αλλάζει συνεχως το νοημα της. 
Απο εκείνη την ιστορία που λες στον κολλητό σου να γελασει ενώ βρίσκεστε μεταξύ πεμπτου και έκτου ποτού. Σε εκείνη την ιστορία που μπορεί να σε κρατήσει ξύπνιο ένα ολόκληρο βράδυ. Γεννίωντας ερωτηματικά για το πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι τελικά......Τύψεις....Όταν ήμουν μικρότερος....και σε ηλικία αλλά και σε επίπεδο κάφρου....νόμιζα, μάλλον πίστευα ότι το καύσιμο που θέτει σε κίνηση πράξεις είναι τα όνειρα.
Τώρα έχω την υποψία ότι μπορεί και να είναι οι τύψεις.
Θυμάμαι ότι τα περισσότερα πράγματα που έχω κάνει είναι για να μην έχω την απορία του τι θα γινόταν.Για να μην έχω τύψεις...Αλλά στην τελική....στην τελική των τελικών.....πολύ το σκέφτομαι. Και στην ακόμα πιο τελική τουλάχιστον προσπάθησα.....

2 σχόλια:

  1. Δε θα υποκριθώ ότι καταλαβαίνω το νήμα της σκέψης σου... Είναι τόσο προσωπικές άλλωστε. Αν μη τι άλλο όμως... φαίνονται αληθινές. Να τις προσέξεις τις τύψεις. Μπορεί να οδηγήσουν σε βέβαιο πνιγμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παλεύω με τις τϋψεις όπως όλοι μας...Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και χάιρομαι που αν και δυσνόητο το κείμενο σε αγκίστρωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή