Λίγος χώρος...

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου να μολύνονται. Να σαπίζουν σταδιακά μέχρι την τελική σήψη τους. 
Είδα τις καλύτερες ψυχές της γενιάς μου να μολύνονται με δηλητήριο που στάζει από μελιστάλαχτα λόγια.
Είδα ψεύτες να γίνονται ήρωες και τους ήρωες να γίνονται θλιμμένοι κλόουν.  
Είδα στα μάτια των συνομήλικων μου το μίσος... καθαρό αγνό μίσος. Όχι επειδή τους έκανα κάτι. Αλλά επειδή έτσι το είπε ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Στάλιν. 
Είδα όταν σκεφτόμουν το μέλλον μου άλλα παιδιά να καταστρώνουν ολόκληρο επιχειρηματικό πλάνο για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. 
Είδα δεινούς ρήτορες να εκφέρουν λόγους που φαντάζουν σαν το magnum opus ενός σχιζοφρενούς αναρχικού που θέλει να κάψει τον κόσμο.
Είδα τον κόσμο να κοιτά αποσβολωμένος σαν ένα πλήθος από παχύσαρκους να χειροκροτούν εκστασιασμένοι ενώ ή μασημένη τροφή να τρέχει από το στόμα τους.
Είδα τον κόσμο να καίγεται ενώ δυο κυρίες συζητούσαν για τις εκπτώσεις. 
Είδα τη μαντάμ Ορτανς να μου κλείνει διαβολικά το μάτι. 
Βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται για τον αν υπάρχει κάπου χώρος και για μένα. 
Είδα  το αίμα να ρέει σαν ποτάμια σε λεωφόρους χαμένων ονείρων. 
Είδα τυφλούς μεσσίες κάπου ανάμεσα μας να βροντοφωνάζουν το κάθε μικρό τίποτα τους. 
Είδα πλήθος να συγκεντρώνετε γύρω τους και να κουνάνε τις κεφάλες τους λες και καταλαβαίνουν και να χειροκροτάνε.
Είδα ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι να κοιτάνε το είδωλο τους στον καθρέφτη. 
Είδα αυτοαποκαλούμενους συγγραφείς να υποστηρίζουν με κάθε ευκαιρία το αυτοαποκαλούμενο έργο τους και το κόσμο να ακούει με δέος.
Τελικά δεν υπάρχει πουθενά χώρος για μένα...... εκτός ανάμεσα από τα μικρά περιθώρια μιας κενής σελίδας που μέσα τους μπορούν να φιλοξενήσουν ένα όνειρο... ένα όραμα... μιαν ιδέα. Κάπου εκεί μέσα ίσως να υπάρχει και λίγος χώρος για σένα. 
Ίσως καταλάβεις μερικά πράγματα μέσα από τα δικά μου μάτια. Ίσως να δεις και εσύ…


 

Η Αβάσταχτη Βαρύτητα της Ηλιθιότητας

Ως αποτέλεσμα των εκλογών έχουμε διαδοχή χάους της φαιδρότητας. Τώρα θα μου πεις μήπως είχαμε και κάποια σοβαρή επιλογή? 

Αυτό είναι τροφή για σκέψη.

Μου έκανε εντύπωση που μερικοί σοκαρίστηκαν με την επάνοδο της Χρυσής Αυγής... Λες και ζούσαν σε άλλο πλανήτη. Όμως αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι ότι οι και καλά προοδευτικοί είναι λίγο εκλεκτική όσον αφορά την καταδίκη του ολοκληρωτισμού και σκοταδισμού. 

Δεν άκουσα ποτέ τα ίδια σχόλια για τους αριστερούς ακραίους που καίνε την Ελληνική σημαία, ιστορικά κτήρια, ανθρώπους και ούτω καθεξής. Για τα πανεπιστήμια τουμπεκί ψιλοκομμένο. Αλλά αυτές οι πράξεις φέρνουν την πρόοδο σε εμάς τους φτωχούς και δεν πιάνονται ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων γιατί και εμένα μου διαφεύγει το σκεπτικό τους. 

Βλέπεις εμένανε δεν με προίκισε ο Θεός με αριστερό μυαλό και δεν τα πιάνω αυτά. 

Τώρα έχουμε μια κατάσταση αλλόφρονη. Έχουμε το Σύριζα που τσιρίζει... Μην σε πιάνει παραζάλη πάντα τσίριζε. Και πάλι σε αυτήν την περίπτωση έχουμε μια σύγχυση σε ότι αφορά κάποιους ορισμούς. Βλέπεις το Σύριζα αυτό προσδιορίζετε αυθαίρετα ως προοδευτική πολιτική δύναμη. Τώρα αυτό που απομένει είναι να αποκωδικοποιήσουμε τι σημαίνει προοδευτικός. 

Η αριστερά σε όλο τον κόσμο είναι μια πολιτική δύναμη που έχει κάποια πιστεύω. Έχει κάποιους κατευθυντήριους άξονες πάνω στους οποίους προσαρμόζει την πολιτική ανάλογα με το γίγνεσθαι στα οικονομικά και γεωπολιτικά δρώμενα. 

Η αριστερά πουθενά αλλού στον κόσμο δεν προσδιορίζετε ως φυσικός εχθρός των εννοιών όπως έθνος, πατρίδα, θρησκεία. Τώρα θα μου πεις δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Τι μαλακιές μας τσαμπουνας;

Και όμως..... στην Ελλάδα αυτές οι 3 έννοιες είναι αυτές που κράτησαν την γλώσσα μας, τις παραδόσεις μας και την εθνική οντότητα μας ζωντανές μέσα σε τρικυμιές ανά τους αιώνες. Δεν μπορεί να υποστηρίζεις πολιτικές που αλλάζουν την κοινωνική και εθνική σύσταση μιας χώρας μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Δεν υποστηρίζω την εθνική καθαρότητα... αλλά οι αφομοιώσεις άλλων εθνικών ομάδων μέσα σε μια κοινωνία γίνετε σταδιακά και όχι από την μια στιγμή στην άλλη. Αυτό χρειάζεται δεκαετίες δουλείας και συλλογής κοινών βιωμάτων. Για αυτό αν κάποιοι πάνε να μιλήσουνε για λαθρομετανάστες μην τσιρίζετε σαν υστερικά κοριτσάκια ότι είμαστε ρατσιστές.... παίζει και να μην το σκεφτήκατε σωστά. Προτρέπω τον αναγνώστη να κάνει έρευνα για το πώς αντιμετωπίζουν την λαθρομετανάστευση άλλες χώρες πολιτισμένα. Με σεβασμό στον πολίτη τους αλλά και στον λαθρομετανάστη. Και θα δει πόσο γυμνοί από επιχειρήματα είναι οι εν Ελλάδι υπερασπιστές της λαθρολαγνείας.  

Και ξέρετε γιατί αυτή η θλιβερή κομπανία βγάζει σπυράκια όποτε ακούει για πατριωτισμό, έθνος και ιστορία;

Ατιτλον

Δεν κατάλαβα ποτέ τι ήσουν ακριβώς για μένα. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι καθαρό ανάμεσα στις υποψίες που είχα για σένα. Παρέμεινες ένα γοητευτικό ερωτηματικό για δέκα χρόνια. Θυμάμαι αμυδρά τότε που σε γνώρισα και τότε που χωρίσανε οι δρόμοι μας. Ήμουν μικρός τότε..... δεν είχα παρά μόνο υποψίες για τα πάντα που είμαι σίγουρος τώρα. Όταν σε έβλεπα ένιωθα κάτι σαν ένα γλυκό ψίθυρο. Μόνο που δεν μπορούσα να καταλάβω τις λέξεις.

Δεν ήμουν αυτός που θα άφηνε ανεξίτηλο ίχνος στην ζωή σου. Ούτε εσύ έπαιξες καθοριστικό ρόλο στην δική μου. Δεν γνωριζόμαστε. Δεν ξέρω αν φταίμε για αυτό. Το μόνο που ξέρουμε ο ένας για τον άλλον είναι μόνο αυτό που τροφοδοτεί η φαντασία μας. Αυτό που θέλουμε να νομίζουμε και που απέχει ίσως έτη φωτός απο την αλήθεια. Παρεμπίπτοντος εγώ μόνο όταν γράφω μπορώ να γίνω αληθινός. Όταν πιάνω την πένα μου νιώθω ότι ο Καθωσπρεπισμός είναι απλά ένα όριο που πρέπει να ξεπεράσω. Και για αυτό το λόγο το γράμμα μπορεί να γίνει λιγάκι επικίνδυνο. Δεν χαίρομαι για σένα με την έννοια που φαντάζεσαι.

Να μια αλήθεια.

Ξέρεις όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά έχουμε κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Σκεφτόμαστε σε πείσμα των περιστάσεων ότι θα μπορούσαμε να ήμαστε καλλίτερα. Ελπίδες...έστω φρούδες. Αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Ο καθένας απο εμάς έχει κάποιες ελπίδες. Κάποιες βάσιμες...κάποιες όχι. Μετά απο τόσο καιρό που ανταλλάσουμε λέξεις σε οθόνες νιώθω ότι είναι η στιγμή να σου ανακοινώσω ότι είσαι μια από τις πιο αβάσιμες ελπίδες μου.

Να λοιπόν γιατί δεν χαίρομαι με την έννοια που φαντάζεσαι. Αλλά και από την άλλην μεριά αν ποτέ βρισκόμασταν και τα υπονοούμενα γινόταν πράξη.....θα σκοτώναμε απλά ένα θέλω.

Και η συνέχεια;

Ίσως να ήσουν άδικη μαζί μου. Σίγουρα θα ήμουν άδικος μαζί σου. Στο έχω ξαναπεί όμως αυτό και δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Παρόλα αυτά να γιατί χαίρομαι για σένα. Ότι θα παραμείνεις ένας γλυκός ψίθυρος. Μια εξαιρετικά αβάσιμη υποψία.

 

Απόσπασμα

Η Φωνη μου..

Νομίζω πως κάποιες στιγμές μπορώ να ακούσω την φωνή μου. Να μου μιλάει ήρεμα και χαμηλόφωνα. Να μου λέει... Χρήστο μπορείς και να μη το κάνεις αυτό... Είναι χαζομάρα αυτο που πας να κάνεις...

Αλλα απο την άλλη δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό. Και κάνω ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που ακούω να λέει η φωνή.Λογια σύνεσης και ευπρέπειας... όλα φεύγουν όπως ακριβώς ήρθαν. Έχω το δικαίωμα να χαθώ στο λαβυρινθο της δικιάς μου άλογης λογικής. Το κάνω με πλήρη συνειδηση. Η επιλογή είναι νηφάλεια (το κατά δύναμην) σχεδόν ψυχρά υπολογισμένη. Όμως απο την στιγμή που ξέρω πως θα καταλήξει δυστυχώς δεν μπορώ να αφοσιωθώ στην πράξη.Ένα χαμόγελο το εκβιάζω...αλλά μέχρι εκεί. Αλλα διάολε αυτό σχεδόν ποτέ δεν αρκεί.

Με νιώθεις;

Μάλλον όχι...

Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο;

Κάποια στιγμή οι δικαιολογίες τελειώνουν. Χάνουν την αξιοπιστία τους. Οι μάσκες πέφτουν. Το χαμόγελο γίνετε μια άχαρη γκριμάτσα. Η αλήθεια λάμπει. Έκανα αυτό το πράγμα γιατί απλά έπρεπε να κάνω κάτι. Και το κάτι πάντα φαντάζει πιο ευγενές απο το τίποτα. Δεν θα προσπαθήσω να εξευγενίσω την πράξη. Ξέρω ότι μερικές φορές είμαι μεγάλος κάφρος.......τις περισσότερες φορές είμαι μεγάλος κάφρος.

Και η όλη η ιστορία αλλάζει συνεχως το νοημα της. 

Απο εκείνη την ιστορία που λες στον κολλητό σου να γελασει ενώ βρίσκεστε μεταξύ πεμπτου και έκτου ποτού. Σε εκείνη την ιστορία που μπορεί να σε κρατήσει ξύπνιο ένα ολόκληρο βράδυ. Γεννίωντας ερωτηματικά για το πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι τελικά......Τύψεις....Όταν ήμουν μικρότερος....και σε ηλικία αλλά και σε επίπεδο κάφρου....νόμιζα, μάλλον πίστευα ότι το καύσιμο που θέτει σε κίνηση πράξεις είναι τα όνειρα.

Τώρα έχω την υποψία ότι μπορεί και να είναι οι τύψεις.

Θυμάμαι ότι τα περισσότερα πράγματα που έχω κάνει είναι για να μην έχω την απορία του τι θα γινόταν.Για να μην έχω τύψεις...Αλλά στην τελική....στην τελική των τελικών.....πολύ το σκέφτομαι. Και στην ακόμα πιο τελική τουλάχιστον προσπάθησα.....

Κάτι άσχετο....κατά των ναρκωτικών...

Δεν νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις ο άνθρωπος που μιλάει σε αυτό το video. Για μένα ίσως απο τους πιο σημαντικούς συγγραφείς που περάσανε ποτέ απο το πλανήτη γη. Αληθινός πέρα για πέρα και ίσως περισσότερο απο όσο ήμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε. Εδώ λέει ότι αν έχεις την ηλίθια ανάγκη να γίνεις κάτι μέσω ουσιών.....τότε το καλλίτερο που έχεις να κάνεις είναι να γίνεις αλκοολικός. Εμένα πάντως με έπεισε.
Βέβαια εγώ είμαι λιγάκι προκαταλημένος υπερ του αλκοολ. Υπερ και κατά δεν θα απαριθμίσω. Εδώ δεν γράφω για κανα κοριτσίστικο περιοδικό. Αλλά αν έχω να διαλέξω ανάμεσα σε κάτι που μου γαμάει την ψυχή και σε κάτι που μου την κλέβει.....προτιμώ να έχω ψυχή...ακόμα και αν είναι σκάρτη. Γιατί βασική προυπόθεση στο να επισκευάσεις κάτι...είναι να βρίσκετε στην κατοχή σου. 

Εγώ και εσύ...Εμείς....

Άλλη μια φορά που παλεύω με μια κενή σελίδα ή καλλίτερα οθόνη. Μια γουλιά σκέτη βότκα, μια τζούρα απο το τσιγάρο  που σιγοκαίει σαν την ζωή μου..... και είμαι έτοιμος....
Έτοιμος για τα πάντα.
Με ένα χαμόγελο σιγουριάς στο πρόσωπο μου...ίσως αλλαζονείας. Είναι ένα απο τα προτερήματα μου αυτό τι να πω. Εναι όλα τόσο πλαστικά και γυάλινα συνάμα. Τυποποιημένα και ευθραυστα. Δεν μου καίγεται καρφάκι όμως.  
Μπορώ να σκηνοθετώ τα λόγια μου όχι όμως και τα συναισθήματα μου..
Να πάτε να γαμηθήτε όλοι σας......
Δεν είμαι επαναστάτης....δεν είμαι αναρχικός... δεν είμαι ακροδεξιός....δεν ταυτοποιούμαι με κανέναν απο τους άρρωστους ορισμούς σας.
Διάολε...είμαι κοντά στα 30 και ακόμα δεν ξερώ ακριβώς τι είμαι.
Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι οτι μου αρέσουν οι γυναίκες...το αλκοολ, το στριφτό τσιγάρο, το γράψιμο και οι καυγάδες....και όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά.
Δεν θέλω να διαφημίσω τι είμαι ή τι δεν είμαι. Όπως είπα και πιο πριν...δεν μου καίγεται καρφάκι...
Ξαφνικά μετά απο 30 χρόνια κατάλαβα ότι το τι είμαι δεν έχει την παραμικρή σημασία. Οι σκέψεις μας είναι σαν ένα άδειο μπουκάλι. Κανείς δεν το θέλει εκτός απο τις νοικοκυρές που το γεμίζουν με λάδι ή με πιπεριές ή οτιδήποτε άλλο.
Επιτέλους μετά απο τόσο καιρο το κατάλαβα....δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν ανθρώπους.
Βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν άδεια μπουκάλια που πρέπει να τα γεμίσουμε με κάτι που μας περισσέυει..
Ανάμεσα σε όλα τα καθίκια που εξασκούν αυτήν την πρακτική ανήκω και εγώ....Δεν είμαι καλλίτερος απο σένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές....Αυτό όμως που με κάνει να αναρρωτιέμαι είναι τι στο διάολο μου περισσεύει........

Driving to heaven…. and there is no way back home.

Όσο απομακρύνομαι από κάποια χθες  τόσο περισσότερο με πιάνει ένα σχεδόν ανεξήγητο συναίσθημα. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι είμαι υποκείμενος στους νόμους της φύσης. Και ότι κάθε χρόνο τα κεράκια στην τούρτα μου αυξάνονται.

 Μπορεί να έχω αρχίσει να γίνομαι νοσταλγικός….. δεν ξέρω. Βέβαια όσο αυξάνονται οι αποστάσεις τόσο αυξάνονται οι σκέψεις.

Μου λείπουν τα λάθη μου…

Μου λείπουν οι φίλοι μου…

Μου λείπει η Αθήνα μου..

Απόψε βρέθηκα σε μια φάση που με έστειλε στα φοιτητικά μου χρόνια. Γελούσα μόνος μου σαν μαλάκας… Θυμήθηκα πως πέρασα μερικά από τα μαθήματα μου…. Φυσικά δεν θυμήθηκα το διάβασμα αλλά τις απατεωνιές μου.

Θυμήθηκα τις τότε απορίες μου για την ζωή και τις τότε ανησυχίες μου. Μου φαίνονται όλα τόσο ακίνδυνα τώρα… σχεδόν γλυκά..και ας πονούσαν τότε..

Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι στην ζωή μου. Χωρίς GPS και χωρίς χάρτη. Το ποια κατεύθυνση θα διαλέξω δεν έχει την παραμικρή σημασία… Ξέρω όμως ότι δεν θα με