Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς
μου να μολύνονται. Να σαπίζουν σταδιακά μέχρι την τελική σήψη τους.
Είδα τις καλύτερες ψυχές της γενιάς μου να μολύνονται με δηλητήριο που στάζει από μελιστάλαχτα λόγια.
Είδα ψεύτες να γίνονται ήρωες και τους ήρωες να γίνονται θλιμμένοι κλόουν.
Είδα στα μάτια των συνομήλικων μου το μίσος... καθαρό αγνό μίσος. Όχι επειδή τους έκανα κάτι. Αλλά επειδή έτσι το είπε ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Στάλιν.
Είδα όταν σκεφτόμουν το μέλλον μου άλλα παιδιά να καταστρώνουν ολόκληρο επιχειρηματικό πλάνο για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.
Είδα δεινούς ρήτορες να εκφέρουν λόγους που φαντάζουν σαν το magnum opus ενός σχιζοφρενούς αναρχικού που θέλει να κάψει τον κόσμο.
Είδα τον κόσμο να κοιτά αποσβολωμένος σαν ένα πλήθος από παχύσαρκους να χειροκροτούν εκστασιασμένοι ενώ ή μασημένη τροφή να τρέχει από το στόμα τους.
Είδα τον κόσμο να καίγεται ενώ δυο κυρίες συζητούσαν για τις εκπτώσεις.
Είδα τη μαντάμ Ορτανς να μου κλείνει διαβολικά το μάτι.
Βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται για τον αν υπάρχει κάπου χώρος και για μένα.
Είδα το αίμα να ρέει σαν ποτάμια σε λεωφόρους χαμένων ονείρων.
Είδα τυφλούς μεσσίες κάπου ανάμεσα μας να βροντοφωνάζουν το κάθε μικρό τίποτα τους.
Είδα πλήθος να συγκεντρώνετε γύρω τους και να κουνάνε τις κεφάλες τους λες και καταλαβαίνουν και να χειροκροτάνε.
Είδα ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι να κοιτάνε το είδωλο τους στον καθρέφτη.
Είδα αυτοαποκαλούμενους συγγραφείς να υποστηρίζουν με κάθε ευκαιρία το αυτοαποκαλούμενο έργο τους και το κόσμο να ακούει με δέος.
Τελικά δεν υπάρχει πουθενά χώρος για μένα...... εκτός ανάμεσα από τα μικρά περιθώρια μιας κενής σελίδας που μέσα τους μπορούν να φιλοξενήσουν ένα όνειρο... ένα όραμα... μιαν ιδέα. Κάπου εκεί μέσα ίσως να υπάρχει και λίγος χώρος για σένα.
Ίσως καταλάβεις μερικά πράγματα μέσα από τα δικά μου μάτια. Ίσως να δεις και εσύ…
Είδα τις καλύτερες ψυχές της γενιάς μου να μολύνονται με δηλητήριο που στάζει από μελιστάλαχτα λόγια.
Είδα ψεύτες να γίνονται ήρωες και τους ήρωες να γίνονται θλιμμένοι κλόουν.
Είδα στα μάτια των συνομήλικων μου το μίσος... καθαρό αγνό μίσος. Όχι επειδή τους έκανα κάτι. Αλλά επειδή έτσι το είπε ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Στάλιν.
Είδα όταν σκεφτόμουν το μέλλον μου άλλα παιδιά να καταστρώνουν ολόκληρο επιχειρηματικό πλάνο για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.
Είδα δεινούς ρήτορες να εκφέρουν λόγους που φαντάζουν σαν το magnum opus ενός σχιζοφρενούς αναρχικού που θέλει να κάψει τον κόσμο.
Είδα τον κόσμο να κοιτά αποσβολωμένος σαν ένα πλήθος από παχύσαρκους να χειροκροτούν εκστασιασμένοι ενώ ή μασημένη τροφή να τρέχει από το στόμα τους.
Είδα τον κόσμο να καίγεται ενώ δυο κυρίες συζητούσαν για τις εκπτώσεις.
Είδα τη μαντάμ Ορτανς να μου κλείνει διαβολικά το μάτι.
Βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται για τον αν υπάρχει κάπου χώρος και για μένα.
Είδα το αίμα να ρέει σαν ποτάμια σε λεωφόρους χαμένων ονείρων.
Είδα τυφλούς μεσσίες κάπου ανάμεσα μας να βροντοφωνάζουν το κάθε μικρό τίποτα τους.
Είδα πλήθος να συγκεντρώνετε γύρω τους και να κουνάνε τις κεφάλες τους λες και καταλαβαίνουν και να χειροκροτάνε.
Είδα ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι να κοιτάνε το είδωλο τους στον καθρέφτη.
Είδα αυτοαποκαλούμενους συγγραφείς να υποστηρίζουν με κάθε ευκαιρία το αυτοαποκαλούμενο έργο τους και το κόσμο να ακούει με δέος.
Τελικά δεν υπάρχει πουθενά χώρος για μένα...... εκτός ανάμεσα από τα μικρά περιθώρια μιας κενής σελίδας που μέσα τους μπορούν να φιλοξενήσουν ένα όνειρο... ένα όραμα... μιαν ιδέα. Κάπου εκεί μέσα ίσως να υπάρχει και λίγος χώρος για σένα.
Ίσως καταλάβεις μερικά πράγματα μέσα από τα δικά μου μάτια. Ίσως να δεις και εσύ…