Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Ατιτλον

Δεν κατάλαβα ποτέ τι ήσουν ακριβώς για μένα. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι καθαρό ανάμεσα στις υποψίες που είχα για σένα. Παρέμεινες ένα γοητευτικό ερωτηματικό για δέκα χρόνια. Θυμάμαι αμυδρά τότε που σε γνώρισα και τότε που χωρίσανε οι δρόμοι μας. Ήμουν μικρός τότε..... δεν είχα παρά μόνο υποψίες για τα πάντα που είμαι σίγουρος τώρα. Όταν σε έβλεπα ένιωθα κάτι σαν ένα γλυκό ψίθυρο. Μόνο που δεν μπορούσα να καταλάβω τις λέξεις.
Δεν ήμουν αυτός που θα άφηνε ανεξίτηλο ίχνος στην ζωή σου. Ούτε εσύ έπαιξες καθοριστικό ρόλο στην δική μου. Δεν γνωριζόμαστε. Δεν ξέρω αν φταίμε για αυτό. Το μόνο που ξέρουμε ο ένας για τον άλλον είναι μόνο αυτό που τροφοδοτεί η φαντασία μας. Αυτό που θέλουμε να νομίζουμε και που απέχει ίσως έτη φωτός απο την αλήθεια. Παρεμπίπτοντος εγώ μόνο όταν γράφω μπορώ να γίνω αληθινός. Όταν πιάνω την πένα μου νιώθω ότι ο Καθωσπρεπισμός είναι απλά ένα όριο που πρέπει να ξεπεράσω. Και για αυτό το λόγο το γράμμα μπορεί να γίνει λιγάκι επικίνδυνο. Δεν χαίρομαι για σένα με την έννοια που φαντάζεσαι.
Να μια αλήθεια.
Ξέρεις όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά έχουμε κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Σκεφτόμαστε σε πείσμα των περιστάσεων ότι θα μπορούσαμε να ήμαστε καλλίτερα. Ελπίδες...έστω φρούδες. Αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Ο καθένας απο εμάς έχει κάποιες ελπίδες. Κάποιες βάσιμες...κάποιες όχι. Μετά απο τόσο καιρό που ανταλλάσουμε λέξεις σε οθόνες νιώθω ότι είναι η στιγμή να σου ανακοινώσω ότι είσαι μια από τις πιο αβάσιμες ελπίδες μου.
Να λοιπόν γιατί δεν χαίρομαι με την έννοια που φαντάζεσαι. Αλλά και από την άλλην μεριά αν ποτέ βρισκόμασταν και τα υπονοούμενα γινόταν πράξη.....θα σκοτώναμε απλά ένα θέλω.
Και η συνέχεια;
Ίσως να ήσουν άδικη μαζί μου. Σίγουρα θα ήμουν άδικος μαζί σου. Στο έχω ξαναπεί όμως αυτό και δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Παρόλα αυτά να γιατί χαίρομαι για σένα. Ότι θα παραμείνεις ένας γλυκός ψίθυρος. Μια εξαιρετικά αβάσιμη υποψία.
 
Απόσπασμα

2 σχόλια: