Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Ατιτλον

Δεν κατάλαβα ποτέ τι ήσουν ακριβώς για μένα. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι καθαρό ανάμεσα στις υποψίες που είχα για σένα. Παρέμεινες ένα γοητευτικό ερωτηματικό για δέκα χρόνια. Θυμάμαι αμυδρά τότε που σε γνώρισα και τότε που χωρίσανε οι δρόμοι μας. Ήμουν μικρός τότε..... δεν είχα παρά μόνο υποψίες για τα πάντα που είμαι σίγουρος τώρα. Όταν σε έβλεπα ένιωθα κάτι σαν ένα γλυκό ψίθυρο. Μόνο που δεν μπορούσα να καταλάβω τις λέξεις.
Δεν ήμουν αυτός που θα άφηνε ανεξίτηλο ίχνος στην ζωή σου. Ούτε εσύ έπαιξες καθοριστικό ρόλο στην δική μου. Δεν γνωριζόμαστε. Δεν ξέρω αν φταίμε για αυτό. Το μόνο που ξέρουμε ο ένας για τον άλλον είναι μόνο αυτό που τροφοδοτεί η φαντασία μας. Αυτό που θέλουμε να νομίζουμε και που απέχει ίσως έτη φωτός απο την αλήθεια. Παρεμπίπτοντος εγώ μόνο όταν γράφω μπορώ να γίνω αληθινός. Όταν πιάνω την πένα μου νιώθω ότι ο Καθωσπρεπισμός είναι απλά ένα όριο που πρέπει να ξεπεράσω. Και για αυτό το λόγο το γράμμα μπορεί να γίνει λιγάκι επικίνδυνο. Δεν χαίρομαι για σένα με την έννοια που φαντάζεσαι.
Να μια αλήθεια.
Ξέρεις όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά έχουμε κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Σκεφτόμαστε σε πείσμα των περιστάσεων ότι θα μπορούσαμε να ήμαστε καλλίτερα. Ελπίδες...έστω φρούδες. Αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Ο καθένας απο εμάς έχει κάποιες ελπίδες. Κάποιες βάσιμες...κάποιες όχι. Μετά απο τόσο καιρό που ανταλλάσουμε λέξεις σε οθόνες νιώθω ότι είναι η στιγμή να σου ανακοινώσω ότι είσαι μια από τις πιο αβάσιμες ελπίδες μου.
Να λοιπόν γιατί δεν χαίρομαι με την έννοια που φαντάζεσαι. Αλλά και από την άλλην μεριά αν ποτέ βρισκόμασταν και τα υπονοούμενα γινόταν πράξη.....θα σκοτώναμε απλά ένα θέλω.
Και η συνέχεια;
Ίσως να ήσουν άδικη μαζί μου. Σίγουρα θα ήμουν άδικος μαζί σου. Στο έχω ξαναπεί όμως αυτό και δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Παρόλα αυτά να γιατί χαίρομαι για σένα. Ότι θα παραμείνεις ένας γλυκός ψίθυρος. Μια εξαιρετικά αβάσιμη υποψία.
 
Απόσπασμα

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Η Φωνη μου..

Νομίζω πως κάποιες στιγμές μπορώ να ακούσω την φωνή μου. Να μου μιλάει ήρεμα και χαμηλόφωνα. Να μου λέει... Χρήστο μπορείς και να μη το κάνεις αυτό... Είναι χαζομάρα αυτο που πας να κάνεις...
Αλλα απο την άλλη δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό. Και κάνω ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που ακούω να λέει η φωνή.Λογια σύνεσης και ευπρέπειας... όλα φεύγουν όπως ακριβώς ήρθαν. Έχω το δικαίωμα να χαθώ στο λαβυρινθο της δικιάς μου άλογης λογικής. Το κάνω με πλήρη συνειδηση. Η επιλογή είναι νηφάλεια (το κατά δύναμην) σχεδόν ψυχρά υπολογισμένη. Όμως απο την στιγμή που ξέρω πως θα καταλήξει δυστυχώς δεν μπορώ να αφοσιωθώ στην πράξη.Ένα χαμόγελο το εκβιάζω...αλλά μέχρι εκεί. Αλλα διάολε αυτό σχεδόν ποτέ δεν αρκεί.
Με νιώθεις;
Μάλλον όχι...
Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο;
Κάποια στιγμή οι δικαιολογίες τελειώνουν. Χάνουν την αξιοπιστία τους. Οι μάσκες πέφτουν. Το χαμόγελο γίνετε μια άχαρη γκριμάτσα. Η αλήθεια λάμπει. Έκανα αυτό το πράγμα γιατί απλά έπρεπε να κάνω κάτι. Και το κάτι πάντα φαντάζει πιο ευγενές απο το τίποτα. Δεν θα προσπαθήσω να εξευγενίσω την πράξη. Ξέρω ότι μερικές φορές είμαι μεγάλος κάφρος.......τις περισσότερες φορές είμαι μεγάλος κάφρος.
Και η όλη η ιστορία αλλάζει συνεχως το νοημα της. 
Απο εκείνη την ιστορία που λες στον κολλητό σου να γελασει ενώ βρίσκεστε μεταξύ πεμπτου και έκτου ποτού. Σε εκείνη την ιστορία που μπορεί να σε κρατήσει ξύπνιο ένα ολόκληρο βράδυ. Γεννίωντας ερωτηματικά για το πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι τελικά......Τύψεις....Όταν ήμουν μικρότερος....και σε ηλικία αλλά και σε επίπεδο κάφρου....νόμιζα, μάλλον πίστευα ότι το καύσιμο που θέτει σε κίνηση πράξεις είναι τα όνειρα.
Τώρα έχω την υποψία ότι μπορεί και να είναι οι τύψεις.
Θυμάμαι ότι τα περισσότερα πράγματα που έχω κάνει είναι για να μην έχω την απορία του τι θα γινόταν.Για να μην έχω τύψεις...Αλλά στην τελική....στην τελική των τελικών.....πολύ το σκέφτομαι. Και στην ακόμα πιο τελική τουλάχιστον προσπάθησα.....